"Ik ben Stefanie, 23 jaar jong en dus in de fleur van mijn leven, want heb zelfs trouwplannen met mijn vriend. Maar plots zakte alles in elkaar..."

"Eind oktober 2013 voelde ik een knobbeltje in mijn rechterborst. Als jonge vrouw maakte ik mij niet meteen zorgen, maar toch vroeg ik even raad aan mijn mama. Zij gaf mij het advies om eens de gynaecoloog te raadplegen. De dokter zei dat ik me niet al te veel zorgen hoefde te maken, het knobbeltje voelde bewegelijk aan, dus de eerste diagnose was dat het bijna zeker om een fibroadenoom ging. Maar voor alle zekerheid werd toch een echogeleide biopsie uitgevoerd.

Ondertussen was het academiejaar al op volop aan de gang. Doordat ik ook diabetes type 1 heb, had ik al veel lessen gemist en door alle onderzoeken voor mijn borst kon ik vanaf nu gewoon geen lessen meer volgen."

15 november 2013: de dag met het telefoontje dat mijn leven helemaal omgooide.

"Blijkbaar zag het er toch niet zo goed uit. Er waren vreemde cellen gevonden bij de biopsie. Het nieuws kwam als een zware klap aan, plots waren alle mooie toekomstplannen niet meer zo zeker.

Na vele vooronderzoeken, vond mijn borstoperatie plaats op 4 december 2013. Het was een borstsparende operatie waarbij 4 klieren werden weggenomen. De dokters dachten toen nog dat ik slechts de voorloper van borstkanker had. Dus het plan was dat ik na mijn operatie nog wat bestralingen ging krijgen en daarna mijn leven opnieuw kon oppikken. Maar zo verliep het niet. Nadat het weggenomen weefsel onderzocht was, vertelde de dokter dat het, totaal onverwachts, iets ingewikkelder geworden was. Het bleek niet de voorloper te zijn van borstkanker, maar wel degelijk een borstkanker. In 1 klier waren ook al kankercellen aangetroffen. Doordat het bovendien een agressieve vorm was, moesten deze ook agressief behandeld worden. Ik had meteen door dat ik niet zomaar meteen mijn normale leven terug ging kunnen oppikken."

Het verdict: 6 chemo’s, 1 jaar herceptine, 5 jaar antihormonentherapie, een genetisch onderzoek en bestralingen.

"Indien mijn genetisch onderzoek zal uitwijzen dat ik het BRCA-gen heb, zullen amputatie en het wegnemen van mijn eierstokken onvermijdelijk zijn. Meteen werd ook met een hormonenbehandeling gestart zodat ik voor mijn eerste chemo nog eicellen kon laten invriezen. Dit gebeurde uiteindelijk nipt, de dag voor mijn eerste chemo. De rollercoaster waar ik opzat was toen nog niet helemaal ten einde. Twee dagen na mijn eerste chemo had ik last van een longvliesontsteking. Door de zware antibiotica voelde ik me haast slechter dan door de chemo zelf.

De ‘chemo’ had ook nog tot gevolg dat ik even ‘out’ zou zijn en dus zag ik mijn academiejaar in duigen vallen. Maar ik vatte de koe bij de horens en contacteerde mijn docenten. Die hebben een regeling getroffen zodat ik toch aan mijn examens kan deelnemen op een later tijdsstip. Mijn masterproef schrijf ik momenteel samen met mijn medestudente. Normaal ging ik begin maart ook met mijn stage beginnen, maar ik ben er nog steeds welkom volgend academiejaar. Zo zie je maar dat mijn leven niet in duigen is gevallen, maar dat ik enkel eventjes de pauzeknop heb moeten indrukken.

Maandag start mijn derde chemokuur, ondertussen is mijn longvliesontsteking helemaal genezen en ben ik blij dat ik me momenteel terug beter voel. Ik probeer deze periode positief te bekijken en gebruik mijn vrije tijd om dingen te doen waar ik in mijn drukke studentenleven geen tijd voor had. Even wat ‘me-time’ en daarna terug volop er tegenaan gaan in het leven!"