Het was een doodgewone dag in november 2006, een maandag. Ik was druk aan het werk op mijn computer, een echte ‘working girl’. Ik was geboeid door mijn werk maar voelde me tegelijk al een tijdje uitgeput... Oei, het is al elf uur, de tijd vliegt... Ik moet snel mijn kantoor verlaten en de stad doorkruisen, want over een half uur heb ik afspraak voor een mammografie. De files bezorgen me altijd stress... ik haat het om te laat te komen. Maar over die mammografie maak ik me geen zorgen. Ik kom net op tijd. Dit onderzoek irriteert me, want ik heb nog wel wat anders te doen... stapels werk!

Het onderzoek

Ik zit in de wachtkamer en mijn vaste dokter roept me binnen. Mijn borsten worden geplet. Ze vragen me te wachten. Ik heb het koud. Dit is niet de gebruikelijke procedure. Ik word naar een andere kamer gebracht voor een echografie, wat de vorige keer niet gebeurde. Wanneer ik neerlig vertelt de dokter me dat ze dingen ziet .... dingen die ze niet graag ziet. Ik krijg het nog kouder. Iemand komt binnen en onderbreekt haar om iets anders te bespreken... Ik heb het gevoel dat ik niet gerespecteerd word. Ik voel mijn hele lichaam verkrampen. Ik maak mezelf wijs dat er een vergissing moet zijn.

De aankondiging

Tenslotte deelt ze me mee dat ik aanvullende tests zal moeten ondergaan, omdat ‘wat ze ziet’ helemaal niet geruststellend is. Ik word terug naar de wachtzaal gestuurd. Mijn lichaam begint te trillen en ik heb het koud. Als de dokter opnieuw verschijnt, overhandigt ze me een blad met daarop de naam van een psycholoog. Ik blijf alleen achter, overgelaten aan mijn lot dat die dag lijkt te kantelen.

Ik verlaat het ziekenhuis en herinner me niet meer waar ik mijn auto heb geparkeerd. Ik weet niets meer. Alle straten zien er hetzelfde uit. Ik bel mijn partner en huil. Uiteindelijk vind ik mijn wagen terug en rij naar mijn werk in Woluwe, maar besluit een andere weg door het bos te nemen. De bomen zien er prachtig uit. Ze barsten van kleur, warme kleuren. Dit is waarschijnlijk mijn laatste herfst. Wat is hij mooi, deze herfst van 2006.

De ontkenning

Terug aan het werk. Nee, ik ga niet naar huis, want ik wil het niet geloven. Ik kruip weer achter de computer want ik heb een belangrijke ‘pitch’, een presentatie voor een potentiële nieuwe klant. En ons communicatiebureau dingt samen met andere concurrenten naar dit contract. Ik moet mijn best doen. Altijd alles geven. Een pauzeknop ken ik niet. Laat in de namiddag kom ik thuis aan. Mijn zoon, die in de derde kleuterklas zit, is al terug van school. Hij zegt dat een dokter belde, die verbaasd klonk als ze hoorde dat ik niet thuis was...

Het woord ‘kanker’

Twee dagen later, om 9 uur ’s ochtends ben ik op kantoor. Het is de grote dag van de presentatie. Het wordt vechten om te winnen. Dat vind ik leuk... maar het is vermoeiend.

Even later ben ik aangekomen bij de potentiële klant en meld me aan bij de receptie. Op dat moment krijg ik een oproep op mijn gsm. Voor het eerst spreekt de dokter het woord uit dat ik niet wil horen. Het gaat bij mij waarschijnlijk over een redelijk grote ‘kanker’ met 4 tumoren verdeeld over beide borsten. Ze maakt meteen een afspraak voor een nieuw onderzoek. Ik vraag haar of ik deze ziekte zal overleven. Haar antwoord is ontwijkend. Het besef dringt langzaam door…mijn verhaal loopt ten einde.

Hier sta ik nu in de kleine ontvangstzaal van deze grote verzekeringsmaatschappij. De presentatie gaat zodra beginnen. Mijn baas vergezelt me en ik breng hem op de hoogte van het telefoontje en het loodzware nieuws dat ik zonet heb vernomen. Maar toch sta ik erop om ons voorstel te presenteren, want daar heb ik dagenlang met veel passie aan gewerkt. Ik leef nog, dus waarom niet? Mijn baas daarentegen is in shock. Hij overlegt met de klant en samen gaan ze akkoord om de vergadering uit te stellen tot een andere dag. Zelf barst ik daarop in tranen uit en ga dan naar huis. Mijn leven is helemaal op zijn kop gezet.

Mikadosymboliek

’s Avonds komt mijn zoon thuis van school en we spelen Mikado. Eindelijk breng ik wat meer tijd met hem door, want ik ben bang... dat ik niet veel tijd meer over heb. Mikado... ik had dit spelletje nodig om te beseffen hoe broos het leven wel is en hoe belangrijk het is om je tijd te nemen, zodat net als bij Mikado niet alles in elkaar stuikt. De working girl gaat nu volledig over in moeder-modus en neemt haar tijd. Eindelijk druk ik op de pauzeknop. Het werd tijd... want ik was alle controle kwijt. Ik gaf te veel. Overal.

Tijd, opnieuw en altijd

Dat was in 2006. Ik heb me niet laten behandelen in het ziekenhuis waar mijn kinderen zijn geboren, maar wel in een gerenommeerd universitair ziekenhuis. En toen het nieuwe verpleegteam mijn voorlaatste mammografie nakeek, bleek dat er toen al microcalcificaties aanwezig waren. Al die chemo, de operaties, dit alles had kunnen vermeden worden … als mijn vorige borstspecialist maar de tijd had genomen om in 2004, anderhalf jaar eerder, een echografie te laten nemen. Opnieuw die tijd. Tijd die niet wordt genomen, tijd die ontbreekt. De tijd die voorbijgaat en nooit terugkomt...

Een jaar later, in 2007, ga ik weer aan het werk.

In 2013 had ik een serieuze herval: uitzaaiingen in de lever. De prognoses waren zeer pessimistisch, maar paradoxaal genoeg voerde ik de strijd nu op een zachtere wijze, met meer sereniteit en optimisme. En toen ik voor een tweede maal terugkeerde naar het werk was dat meer in harmonie met mezelf. De passie was er nog, maar ik bekeek mijn werk nu op een nieuwe, waarschijnlijk verstandigere manier... Ik had een beter evenwicht gevonden tussen de play- en pauzeknop in mijn leven.

In 2014 ontdekte ik, dankzij de Stichting tegen Kanker, Nordic Walking. Zo ging wandelen deel uitmaken van mijn genezingsproces - of liever mijn volledig herstel - en het gaf me veerkracht bij alles wat ik doormaakte. Ik begon te wandelen met vrouwen die ook kanker hadden en samen maakten we vooruitgang. Dat was een prachtige ervaring. Toen heb ik me aangesloten bij wandelclubs: trots op mezelf en verslaafd aan het stappen.

#Ik wandel #Ik werk #challenge

2021. Ik sta er nog steeds, en elke herfst dank ik de bomen om zoveel schoonheid en leven. ‘Walking girl’ broedt nu op het plan om groepswandelingen te organiseren voor mensen die door kanker worden getroffen, om samen vooruit te gaan. En working girl blijft geboeid door haar baan, zowel verslaafd aan de dynamiek van uitdagingen als die van het stappen.

Ik wandel en stap door het bos, langs de zee, op het platteland, in elk jaargetijde. Alleen, maar vaak ook met goede vrienden waarmee ik de wereld opnieuw vorm geef. Ik hou van de lente, de zomer en de winter. Maar de herfst blijft voor mij het mooiste seizoen, dat van het leven dat sterft om herboren te worden.

Geschreven door Véronique Adam

Vertaling door Filip Godelaine