Vrijdag, 1 februari 2019

Man Van De Maand: anonieme medewerker bij Carrefour

Carrefour bracht dit jaar een naaktkalender uit waarin 12 medewerkers smaakvol naakt poseren. De opbrengst van de kalender gaat integraal naar onze vzw. Elke maand belichten we de man van de maand op onze website. Deze maand is dat een medewerker van Carrefour die anoniem wenst te blijven. “Ik doe dit omdat ik het goede doel wil steunen. En voor een vrouw die een belangrijke rol in mijn leven gespeeld heeft. In april 2008 kwam ik haar tegen aan de koffiecorner van Carrefour. F., een heerlijke madam uit Eire. Via een externe firma zou ze drie maanden als expat bij ons aan de slag gaan.”

Het noodlot

“We bleken dezelfde interesses te hebben en gingen eens samen uit eten. In een mum van tijd sloeg de vonk over en trok ze bij me in. Bij het aflopen van haar werkopdracht besloot F. in België te blijven en het leek erop dat we samen een prachtige toekomst tegemoet gingen. Tot in 2009 het noodlot toesloeg. Via

een telefoontje van haar gynaecoloog in Eire hoorde F. dat bij haar laatste controle iets ongewoons gevonden was. Of ze snel naar huis wilde terugkeren voor verder onderzoek? F. besloot om hier te blijven en ging voor verder onderzoek naar het UZ Leuven. Daar viel het verdict. Baarmoederhalskanker. Meteen werd een behandeling opgestart: eerst chemotherapie, daarna een nucleaire geneeskundige behandeling van 72 uur, telkens een sessie van om het halfuur. Het resultaat was positief: de kanker leek helemaal verdwenen. Maar een half jaar later, in 2010, stak de ziekte opnieuw de kop op. De behandeling had het lymfekliersysteem (dat het lichaam beschermt tegen infecties, red.) aangetast. F. kreeg zwellingen door de vochtophoping in haar lichaam en het ging snel bergaf met haar gezondheid.

Toch koos ze ervoor om in België te blijven en bleef ze altijd positief. Soms leek het wel alsof ze mij meer opving dan andersom. Pas toen het al heel erg met haar gesteld was, beslisten we dat F. het best terug naar haar familie in Eire kon gaan. Maar in de zomer van 2011 schraapte ze haar moed bijeen om toch nog eens naar België te komen. Dat kan vreemd lijken, maar ze was een krachtige vrouw en ze weigerde om in een hoekje te gaan zitten. Toen ze na haar vliegreis bij ons thuis aankwam, kreeg ze een aanval en heeft ze zeven dagen op intensive care gelegen. Na die week keerde ze terug naar Eire en niet veel later ben ik haar achterna gereisd om op haar verjaardag bij haar te kunnen zijn. Nadat ik een week bij F. in het ziekenhuis doorgebracht had, vloog ik op 13 oktober terug naar België om te werken. Een dag later is F. gestorven. Het was halfeen ’s middags toen haar broer mij opbelde. Ze was drie dagen voordien 37 geworden.

Mooie, sterke vrouw

F. had een sterk karakter, was verbaal heel straf en had een enorm gevoel voor humor. Ze is haar strijd tegen kanker zeer moedig aangegaan, aan zelfmedelijden of klagen deed ze nooit. Ze is tot het einde zelf met de auto blijven rijden, ze wilde nog meepakken wat ze kon. Ze was ook een mooie vrouw: als ze ergens binnenkwam, kreeg ze alle aandacht. Na de diagnose ben ik gewoon blijven werken. Thuis zitten wachten en ons verdrinken in medelijden vonden we geen optie. Maar als ik ’s avonds thuiskwam, ving ik F. op en wisselden we onze verhalen uit.

Ik ben wel gaan denken dat er iets moet zijn na de dood. Op de dag van haar overlijden zat F. omringd door haar familie op de sofa. De priester die er was bijgehaald keek haar aan en vroeg: ‘How are you feeling?’ F. keek hem recht aan, keek daarna naar haar broer, om te zeggen ‘wat een vraag’, sloot haar ogen en toen was het plots gedaan. Ik maak sindsdien altijd de vergelijking met een cd en een cd-speler. De cd-speler is het lichaam, het cd-schijfje de geest. Als je de speler inschakelt en er een cd in stopt, weerklinkt er muziek. Maar het is toch niet omdat je cd-speler stuk is dat je cd-schijfje automatisch ook kapot is? Ik kan er niet bij dat je als mens tot op het laatste moment bij bewustzijn kunt zijn, om dan volledig te verdwijnen als je plots je ogen sluit. Haar lichaam was kapot door de bestraling, maar we hebben tot bijna de laatste dag gepraat, gelachen en gediscussieerd. Dat het dan plots in een vingerknip – pats – volledig gedaan zou zijn, kan ik niet geloven.

Ga tijdig op controle

Initiatieven rond kankerbestrijding doen me altijd even stilstaan bij de dingen. Toch heb ik in mijn eigen leven geen dingen veranderd, noch tijdens, noch na F.’s ziekte. Ook omdat ik – afkloppen – fysiek zelf nog niets ergs meegemaakt heb. F. was ook niet ziek geworden door een ongezonde levensstijl. Ja, ze rookte vroeger. Maar toen we elkaar leerden kennen, was ze gestopt. En verder woonde ze bijna heel haar leven op het platteland en at ze het beste lokaal gekweekte vlees en verse groenten uit de tuin. Ik zie haar ziekte eerder als een verkeerd lotje dat ze trok in de loterij van het leven. Op longkanker loop je een groter risico als je rookt. Maar baarmoederhalskanker... ik weet niet waar dat vandaan komt. Je kunt in het leven ook gewoon dikke pech hebben.

Kanker is een nare en gemene ziekte, omdat je het meestal pas weet als het te laat is. Wat ik iedereen wil aanraden? Laat je op tijd onderzoeken, zeker na een bepaalde leeftijd. F. moest in Eire op controle gaan bij haar gynaecoloog. Maar omdat ze in België kwam werken, heeft ze dat bezoek met zes maanden uitgesteld. En daarna was er telkens het excuus ‘geen tijd’ en werd de controle nog maar eens uitgesteld. Zo is het anderhalf jaar lang gegaan. Toen F. uiteindelijk een controle liet doen, kreeg ze de dag daarna al de diagnose: fase 4, het verst gevorderde stadium. Was ze anderhalf jaar eerder op controle geweest, zat ze misschien nog in fase 1. Wellicht was de ziekte dan nog te voorkomen geweest.”