“Mijn moeder had al een keer borstkanker gehad, waarbij er één borst werd weggehaad. Alles leek goed te gaan, wat een opluchting. Acht jaren later, stak de kanker weer de kop op; en ditmaal kon een operatie geen oplossing meer bieden. Ze heeft allerhande behandelwijzen geprobeerd, van speciale diëten tot alternatieve en innovatieve therapiën. Maar uiteindelijk baande de kanker zich een weg in haar volledige lichaam, tot het uitgroeide tot botkanker. Na een oneerlijke strijd is ze overleden in het bijzijn van haar vier dochters en haar echtgenoot.

Family time

Dat mijn moeder ziek was gaf me een verschrikkelijk gevoel van onmacht. Ze heeft best veel pijn geleden, maar opgheven stond niet in haar woordenboek. Ze bleef niet bij de pakken zitten en we deden alles waar we samen van konden genieten. We gingen nog samen met de hele familie met vakantie. En mijn zus stelde haar kinderwens niet langer uit, daardoor heeft mijn moeder nog kunnen genieten van haar twee kleinkinderen , en zij van hun lieve oma. Ze was zo’n lieve vrouw, ze had zo veel voor anderen gedaan en had nog zo veel om voor te leven. Ze genoot van kleine dingen, zoals de voorjaarsbloemen die in bloei stonden, of kostbare tijd doorbrengen met haar familie. We planden een beurtrol in om steeds bij haar te zijn, ze is die laatste maanden nooit meer alleen geweest.

Bij de kapper

Een van de mooiste momenten die ik me herinner, was toen de kapper op bezoek kwam. Mijn moeder was een trotse vrouw die er steeds voor zorgde dat ze er piekfijn uitzag, een bezoek aan de kapper hoorde daar steevastbij. Maar toen ze te ziek werd om zelf naar de kapper te gaan, kwam de kapper bij haar aan huis en ze was zó blij, ze zat zó te glunderen in bed. Ze was opnieuw die trotse vrouw en voelde zich even niet die erg zieke vrouw, en dat gewoon omdat haar haar weer goed zat.

Jaren later, nu mijn moeder er niet meer is, wilde ik graag iets terugdoen voor anderen die ook tegen de ziekte strijden. Ik startte een Pink Support actie ‘Tijd voor haar’ om geld in te zamelen voor Pink Ribbon, doneerde mijn haar en overhaalde ook anderen om hetzelfde te doen. Het was erg mooi en hartverwarmend om deze actie op poten te zetten, telkens weer was het een cadeau om een donatie te ontvangen. Ik was erg trots toen ik het bedrag en de paardenstaarten eigenhandig op het kantoor van Pink Ribbon kon afgeven.

Mijn moeders ziektebed heeft mijn kijk op leven veranderd. Ik wil in het nu leven en genieten, en er zijn voor anderen want soms schuilt er achter iemand glimlach ook een traan van verdriet."