De dag dat ik het knobbeltje ontdekte, was het alsof een stem me waarschuwde en zei: "Maïté, er is iets mis, voel aan je borsten".

De ontdekking

"Op een doodgewone dag, in april 2020, kreeg ik plots een brandend gevoel aan de zijkant van mijn borst. Die sensatie duurde maar een paar seconden. Maar omdat het de eerste keer was dat ik dit voelde, besteedde ik er geen aandacht aan. Toen het me de tweede keer overkwam, lag ik in bed. Deze keer besloot ik wel mijn borst te betasten om te zien wat er aan de hand was. En toen voelde ik een kleine knobbel. Mijn huisarts stuurde me door naar de spoed voor een echografie, maar we waren niet ongerust. We dachten niet dat het iets ernstigs zou zijn, omdat ik in augustus 2019 nog een mammografie had laten maken. Maar wat bleek? Toch had er zich binnen het jaar een tumor van 4 cm ontwikkeld. Het was een tumor die drie lymfeklieren had aangetast, dus ik verkeerde al in stadium 3 van de ziekte toen de diagnose werd gesteld.

Het overkomt niet alleen anderen

Het is gek, ik heb nooit iets gevoeld en ondertussen had de kanker de tijd gekregen om zich te nestelen. Maar op de dag dat ik het knobbeltje ontdekte, was het alsof er een stem zei: "Maïté, er is iets mis, voel aan je borsten.” Ik ga naar de gynaecoloog en laat elk jaar een mammografie maken, maar mijn borsten zelf onderzoeken deed ik niet. Deze ervaring heeft me helpen inzien dat je echt naar je lichaam moet luisteren, en jammer genoeg doen veel vrouwen dat niet genoeg. We denken altijd dat het ons niet zal gebeuren en dan plots overvalt het je. Omdat ik voor die echografie alleen naar het ziekenhuis van Soignies ben getrokken, was de diagnose nog moeilijker te verteren. Ik had nooit gedacht dat ik daar zo’n slecht nieuws zou te horen krijgen.

Alles gebeurde heel snel

Nadat de diagnose bekend raakte ging alles heel snel. Mijn huisarts volgde me goed op en het team in het Jules Bordet Instituut, waar ik werd behandeld, was heel vriendelijk. Toch had ik het steeds moeilijk als het woord ‘chemo’ viel, dat komt heel beangstigend over.

Als je eenmaal met de behandeling begint, heb je minder tijd om na te denken. In het begin deed ik grote chemokuren om de twee weken en daarna werd overgeschakeld naar elke week. Maar ik kon niet doorgaan met mijn behandeling omdat ik te veel last had van bijwerkingen, dus mijn laatste drie sessies heb ik laten vallen. Om de zaak nog wat te bemoeilijken viel de behandeling net samen met het begin van de coronacrisis en de eerste lockdownmaatregelen, zodat ik alles alleen moest doen.

Morele steun

Mijn partner heeft me maar één keer kunnen vergezellen naar het Jules Bordet Instituut. Zelfs toen ik geopereerd werd, mocht ik geen bezoek ontvangen. Dat was ontzettend moeilijk, want als je een zware behandeling ondergaat heb je iemand nodig die je hand vasthoudt en je zegt dat het goed komt. Maar ik kon steeds rekenen op de steun van mijn familie, ook als was dat van op afstand.

In het begin van de eindbehandeling voelde ik me erg in de steek gelaten, dat was geen makkelijke tijd. Ik begon naar een psycholoog te gaan. Daar was ik vroeger nooit naar toe geweest, dus dat was een première voor mij. Ik had een goed gevoel bij haar, want ze praat met veel patiënten die borstkanker hebben gehad, die ook chemotherapie en andere behandelingen hebben moeten ondergaan, dus ze begrijpt het. Soms is het makkelijker praten met iemand die gewend is aan dit soort zaken.

Praten over hoe je je voelt is nooit makkelijk, vooral niet met mensen die niet dezelfde situatie hebben meegemaakt. Want je moet het beleefd hebben om te begrijpen welke emoties je als patiënt doormaakt. En het is niet omdat de behandeling achter de rug is dat we terug de oude zijn en soms begrijpen onze dierbaren dat niet.

Geschreven door Maïté Lenoir