Donderdag, 21 februari 2019

Getuigenis: Lieve Blancquaert (55): "Nog te veel vrouwen steken hun kop in het zand!"

Lieve Blancquaert (55) uit Gent, fotografe, maakte samen met journaliste Barbara Debusschere de Borstkankerbijbel. “Ik dacht zelf lang: neem ze maar weg, die borsten”, zegt Lieve. “Door de Borstkankerbijbel te maken, heb ik die angst grotendeels kunnen loslaten.” Zoals Ons Kookboek uitgroeide tot de kookbijbel in Vlaanderen, hoop ik dat de Borstkankerbijbel het standaardwerk wordt voor wie borsten heeft. We hebben geprobeerd allesomvattend te zijn en alle informatie die erin staat, is gedubbelcheckt. We wilden het mooie én het lelijke, het positieve én het negatieve tonen van de ziekte. Alles. Want voor mij betekent weten, kennis dat je dubbel gewapend bent. Om met de ziekte en de behandeling om te gaan, maar ook met de gevolgen.”

“Ik hoor vandaag nog te veel verhalen van vrouwen die te lang hun kop in het zand hebben gestoken. Ze voelden al langer dat er iets niet klopte, maar gingen toch niet naar de dokter. Als ik het negeer, is het niet echt. De angst voor het verdict kanker is blijkbaar nog groot. Maar zo sterven mensen. Zo ben ik mijn oma verloren. Die al zo lang pijn had dat de tumor al naar buiten groeide toen ze eindelijk bij de dokter belandde. Ook mijn tante, haar dochter, die toch beter had moeten weten, wachtte te lang en is gestorven aan borstkanker.”

“Mijn oma, haar zus, mijn twee tantes. Mijn oma langs moederskant, haar zus en haar dochters. Ze hebben allemaal borstkanker gehad. Een gigantische tak van mijn familie. Voorlopig slaat de ziekte mijn mama en mij over. Gelukkig. Maar daardoor dacht ik lang: neem ze maar weg, die borsten. Want ze voelden als bommen die elk ogenblik konden ontploffen. Elke keer dat ik een echo liet maken, wat ik elk jaar moet doen, kwam die stress weer. Misschien, deze keer, zal mijn leven er compleet anders uitzien als ik van onder die scanner kom. Ik heb in mijn hoofd al honderd keer kanker gehad. Door dit boek te maken, heb ik die angst grotendeels kunnen loslaten.”

“Wat terugkomt in alle getuigenissen, is dat niets nog hetzelfde is na kanker. Je kunt genezen en nog jarenlang goed leven, maar je wordt nooit meer dezelfde vrouw als ervoor. Niet emotioneel, niet lichamelijk. Kom op je dertigste maar eens in de menopauze terecht, met alle gevolgen van dien. Ook daar hebben we over geschreven, want als je weet dat de dingen die je voelt normaal zijn, als je weet waar ze vandaan komen, dan is dat de helft van de oplossing. Nee, je zult nooit meer dezelfde zijn, maar dat maakt je geen mindere vrouw. Integendeel. En elke prachtige vrouw die getuigd heeft, zo moedig met haar verminkte lijf op de foto ging, met borsten, zonder borsten, met een mislukte reconstructie, wilde die boodschap uitdragen. Voor iedereen die nog achter hen komt. Zodat zij beter voorbereid zijn. Maar ook omdat zij zouden weten: ook zonder borsten mag je er staan, mag je er zijn. Dat maakt je niet minder, maar misschien zelfs net meer vrouw.”

Bron: Pink Ribbon Magazine 2018

Auteur: KDC