Ik blijf het altijd herhalen: het is moeilijker voor diegenen die naast of met je leven dan diegene die zelf ziek is. Vooral omdat je niet altijd goed weet wat te zeggen. Veertien jaar geleden was ik de dochter van een kankerpatiënt en ik wist niet altijd goed wat te doen, wat te zeggen. Mijn moeder zei altijd: “Doe maar gewoon, ik blijf nog steeds je moeder, het leven gaat verder…” Mijn mama is dan ook een bijzondere sterke vrouw. Ik mocht ook niet triest zijn, zeker niet huilen! Wat ik trouwens wel deed, maar nooit in haar bijzijn. En wanneer ze er eens niet was, dan babbelden mijn papa en ik over haar ziekte, gewoon om alles een plaats te kunnen geven.

Twee jaar geleden werd IK de patiënt, ik heb nooit gehuild omwille van mijn eigen ziekte en vroeg ook aan mijn eigen omgeving om vooral “gewoon te doen”. Ik wilde zeker geen medelijden en genoot oprecht van iedereen die een bezoekje bracht en gewoon lekker zichzelf bleef.

Maar wat mocht je vooral niet zeggen tegen mij?

“Je ziet er goed uit !” weet dat de mensen het goed bedoelden en dat dit hun manier was om mij te complimenteren, maar ik voelde mij niet altijd goed. En soms had ik zin om dit ook te zeggen, te schreeuwen… “Ik voel mij helemaal niet goed! Ik ben moe! Ik heb pijn!” En andere dagen reageerde ik dan cynisch en zei: “Ik weet het, ik zie er STRALEND uit. (refererend naar mijn radiotherapie)”

Ik heb ook een tijdje mijn empathisch vermogen verloren, ik kon geen verhalen lezen van vrouwen met borstkanker. Ik kon het niet hebben, ik moest eerst mijn eigen ziekte overwinnen. Toen ik ziek was, was ook de vrouw van stand up Wouter Deprez ziek. Ik ben een fan van Wouter, maar ik kon geen minuut naar de show kijken/luisteren die hij voor zijn vrouw en haar kanker had geschreven. Ik vond het schitterend dat hij dit had gedaan, want dat was zijn manier om te verwerken, maar helaas is dit de show gebleven die ik niet wou zien.

Maar toch probeerde ik ook altijd ergens een komische noot in bepaalde zaken te vinden, vond dat ik dat mocht doen, het was mijn manier om er mee om te gaan. Zo zei ik tegen de oncoloog (die ook mijn mama had behandeld) of hij soms met een familieabonnement werkte? Of een reductiekaart? 1+1 gratis ofzo?

En ooit waren de tekeningen niet goed aangebracht voor mijn bestraling. Meer dan een half uur lag ik op de tafel, 3 dokters en evenveel verplegers kwamen er aan te pas en telkens werden er altijd maar kruisjes en streepjes op mijn borst gezet. Na een tijdje vroeg ik hen: “Hebben jullie nu echt niets beters te doen dan OXO te spelen op mijn borst?”

Dus kortweg mijn advies: blijf jezelf en luister naar de patiënt, die zal wel zelf aangeven wat zij wenst.

Lieve groet,

Muriel J