Kanker heeft mezelf nu al ruim een jaar geleden een ferme tik tegen de billen of liever op de borst gegeven. Ik ben namelijk 1 van de 8 vrouwen met borstkanker, eigenlijk voel ik mij een heldin die zeven andere vrouwen heeft gered.

Op mijn lange treinrit hield ik halt in alle mogelijke behandelingsstations. In het eerste station proefde ik twintig maal de zeer aparte smaak van chemotherapie. Bij de volgende halte moest ik lijdzaam ondergaan hoe men korte metten maakte met de resten van de tumor in mijn borst door ze simpelweg ongenadig af te snijden en mij zowaar voor de helft te ontboezemen. Op diezelfde snijtafel heeft men mij ook nog eens ontlymft omdat er al ettelijke tumordametjes op wandel waren in de lymfeklieren, tja begrijpelijk, het was die periode immers ook solden. Begin februari van dit jaar volgde dan de bestraling. Oh leuk dacht ik, ik had een soort zonnebank in gedachten en maakte nog grapjes dat ik mijn dag stralend ging inzetten. Echter, drie hele kleine puntjes op mijn platte borst gebrandmerkt, zullen me er blijven aan herinneren hoe ik daar 21 dagen na elkaar eenzaam, alleen en halfnaakt in een afgesloten bunker, in een oncomfortabele houding werd geduwd, zodat een onzichtbare stralenbundel mijn overgebleven cellen in een ultieme poging tot vernietiging, heel gericht kapot kon schieten. Nu zit ik nog zwaar aan de pillen, de anti-hormoonpillen weliswaar om de kans op herval te verminderen. Zij worden nu ingezet als allerlaatste redmiddel om rondwandelende cellen alsnog de dieperik in te duwen terwijl ze mij proberen van het laatste restje vrouwelijkheid te beroven omdat ik hormonale borstkanker heb. Maar ook dat valt heel goed mee, geloof me. Ik heb nog geen snor onder mijn neus, en de baard in de keel en onder de kin blijft ook gelukkig weg.

Mijn eindstation is nog lang niet in zicht. De tumor was heel laat ontdekt, te groot en te agressief bezig waardoor mijn risico op herval en of metastasen blijkbaar erg groot is. Leven blijft voor mij dus ook nog even overleven maar ik blijf vertrouwen hebben dat het goed komt en ik blijf ook met volle teugen van het leven drinken. Na de verwoesting van je lichaam komt de heropbouw en daar ben ik nu volop mee bezig door heel veel te bewegen.

Ik schrijf ook enorm graag. Mijn pen is voor mij een wapen meer om in deze ongelijke strijd overeind te blijven. Dat ik van Pink Ribbon deze kans krijg om onder woorden te brengen wat zo moeilijk onder woorden te brengen is, dat woordeloze gevoel van verdriet, eenzaamheid, pijn en onmacht, betekent heel veel voor mij. Mijzelf zo uitdrukken dat jullie er jullie zelf en jullie onuitgesproken gevoelens in weervinden. Het is mij een voorrecht en een eer om jullie op deze manier en langs deze weg helpen te aanvaarden, te vertrouwen en te verwerken wat dit kankerfenomeen jullie heeft aangedaan. Als ik dat kan teweegbrengen is mijn missie voor Pink Ribbon geslaagd. En vergeet niet mooi, puur mens, want ja dat ben je, je bent mooier, wijzer en rijper door wat je hebt meegemaakt en:

“Als de moed je af en toe al eens in de schoenen zakt, ga dan op je kop staan”.

Tienekevr