"Bij borstkanker moet je zowel een fysieke als een mentale strijd voeren. Dat laatste is een gevecht dat niet zichtbaar is voor anderen en daarom is het ook zo lastig om erover te praten. En mocht je er wel over kunnen praten, lijkt het vaak alsof niemand om je heen begrijpt wat je doormaakt, want zij hebben waarschijnlijk nooit zulke doodsangsten uitgestaan. Daar kwam ik gauw genoeg achter toen ik op mijn 26ste de diagnose borstkanker kreeg. Omdat ik gewoon kon meedraaien in het alledaagse leven, dacht iedereen dat het mentaal goed met me ging. Tot op een zekere hoogte was dat het geval, maar ik vertoonde ook vreemd gedrag. Zo ging ik kort na de diagnose opeens weer met een teddybeer slapen. Dit heeft jarenlang geduurd. Ook kreeg ik plots last van pleinvrees en claustrofobie. Ik wist dit echter altijd goed te verdoezelen.

Na de diagnose heb ik direct om mentale bijstand gevraagd. In Nederland bestaan instanties die gespecialiseerd zijn in het bieden van psychologische hulp bij mensen met kanker. Dit wordt vergoed vanuit de basisverzekering waardoor iedereen er recht op heeft. Na een telefoontje bleek dat ik geen crisisgeval was, met andere woorden: ik was geen gevaar voor mezelf of voor anderen waardoor ik op een wachtlijst van 6 maanden terechtkwam. Deze 6 maanden wist ik te overbruggen door gebruik te maken van de rouwpsycholoog bij mij op de hogeschool. Zoals zoveel dingen in het leven die je gratis worden aangeboden, heb je er vaak weinig aan. Maar ik vond het een hele lieve geste en ik kreeg een gratis kopje koffie, dus ik ging wekelijks braaf naar de afspraak.

Na die 6 maanden mocht ik op gesprek komen. Ze vonden mij een crea bea waardoor ze mij geschikt achtten voor hun kunsttraject. Dat heb ik welgeteld drie sessies volgehouden, want thuis had ik ook kleurpotloden. Thuis kon ik dus ook bezig zijn met creatieve therapie. Jarenlang ging het goed met me totdat ik opeens last kreeg van angstaanvallen. Ik besloot me weer op te geven voor een traject bij de psycholoog die gespecialiseerd is in kanker. Ook dit liep weer uit op niets. Mijn psychologe was een vrouw van 23 jaar die net uit de schoolbanken kwam. Ik bedankte haar voor de hulp en ging op zoek naar iets anders. Ditmaal koos ik voor hypnotherapie, dat is een therapiesoort waar ik heilig in geloof. Zo bracht ik mezelf ook vaak onder hypnose om tegen de pijn van de behandelingen te kunnen.

Eigenlijk ging alles goed en wel totdat ik besefte dat ik nooit plannen maakte op langere termijn. Ik ging bij mezelf te rade en kwam erachter dat ik onbewust bang was om alsnog vroegtijdig te sterven. Ditmaal zocht ik hulp bij een ander instituut, maar ook zij zijn gespecialiseerd in psychologische hulp bij mensen met kanker. Daar volgde ik een intensief traject van drie maanden, waarbij ik werd blootgesteld aan nagespeelde filmpjes waarbij mensen te horen kregen dat zij kanker hadden. Hierna moest ik vertellen hoe ik me erbij voelde. Het traject hielp me om mijn angsten onder ogen te komen en we kwamen tot de conclusie dat ik mijn angsten altijd diep had weggestopt. Maar angsten moet je zien als een strandbal die je onder water houdt. Op het moment dat je je even ontspant komt de bal naar boven en slaat het vol in je gezicht. Binnen drie maanden tijd was ik volledig van mijn angst af.

Tegelijkertijd met het traject van drie maanden zocht ik hulp bij een psycholoog. Dit deed ik met enige argwaan, omdat het de keren ervoor ook spaak was gelopen. Maar toen kreeg ik een psycholoog toegewezen en dit keer besloot ik er zelf een te zoeken. Ik koos voor een psycholoog met een migratieachtergrond, omdat zij het dichtst bij mijn leefwereld staat. Nadat ik een jaar bij haar in behandeling was, concludeerde ze dat ik mentaal niets heb overgehouden aan de borstkanker. Nu ga ik eigenlijk nog alleen naar therapie, omdat ik het gezellig vind om met haar te kletsen."