"Het is niet omdat we kanker gehad hebben, dat we niets meer van ons lichaam mogen vergen. We kunnen allemaal nieuwe uitdagingen aan. Sporten na zo'n intense strijd is het beste bewijs dat alles weer goed zit."

"20 jaar geleden stelden de dokters borstkanker bij me vast. Ik was toen 39 jaar en had twee opgroeiende kinderen. Mijn man en ik gingen altijd mee naar hun sportieve activiteiten. Sport maakte dus altijd deel uit van ons gezin, en we keken er altijd naar uit om samen met andere ouders en kinderen samen te komen. We vormden een team.

Diagnose en behandelingen

Op een zomerse dag, na een ritje met de mountainbike, voelde ik onder de douche een knobbeltje in één van m'n borsten. Ik raakte in paniek. Nog nooit was me iets opgevallen, en plots was het daar... een knobbeltje, zo groot dat het zelfs door m'n T-shirt zichtbaar was. Gelukkig was ik er vroeg bij. Na een mammografie en enkele onderzoeken onderging ik al meteen een tumorectomie, een operatie waardoor ik mijn borst kon behouden. Daarna volgden nog zes sessies chemotherapie en radiotherapie. De volgende lente was mijn behandeling afgelopen en één jaar na de diagnose was ik klaar om opnieuw te gaan werken. Eerst begon ik deeltijds, want mijn job bij Carrefour is fysiek vrij zwaar.

Ik herinner me niet dat ik tijdens mijn behandeling ook maar iets van sport deed, enkel wat sessies bij de kinesitherapeut. Dat is niet zo verwonderlijk, want 20 jaar geleden was er nog geen sprake van sporten tijdens een behandeling. Dat was toen nog niet ‘ín’, wel integendeel. Ondertussen zijn de tijden zijn veranderd en zeker de laatste jaren hamert men steeds nadrukkelijker op het belang van frequent bewegen, ook na kanker.

Weer beginnen sporten

Pas enkele jaren na mijn behandeling heb ik er een gewoonte van gemaakt om regelmatig te gaan sporten. Ik klom uit het dal met een persoonlijk doel voor ogen: ik wilde deelnemen aan een loopwedstrijd voor vrouwen. Op die manier kon ik revanche nemen op kanker, die nare kwelduivel die ik had overwonnen. Daarna ging ik op zoek naar nog meer uitdagingen en activiteiten, maar nooit in competitieverband, alleen maar om mezelf een plezier te doen. En omdat ik vrij sociaal ben, ben ik blijven deelnemen aan evenementen en heb me bij teams aangesloten.

Ik heb een sportieve man, wat me aanmoedigde om zelf weer te gaan sporten. Niet alleen omdat het leuk is om dingen met zijn tweetjes te doen, maar ook omdat het zo motiverend werkt. Ik kan dus altijd terugvallen op mijn gezin om samen te sporten, maar ik ga even graag met een nieuw team in zee. Zo geniet ik met volle teugen van de sfeer tijdens de loopevents. Ik probeer zoveel mogelijk mee te pikken, bezoek de stands en leer er nieuwe mensen kennen. Ik voel me als een vis in het water in die omgeving, zeker als het niet te ver van huis is.

Ik neem nu ook deel aan andere activiteiten die in onze streek worden georganiseerd: als het weer het toelaat, ga ik een keer per week 10 tot 12 km stappen en loop ik om de andere dag 5 of 10 km, met dank aan de programma’s zoals Start to run of Start to walk. En in de weekends neem ik vaak deel aan mooie natuurwandelingen van verenigingen. Daarnaast ga ik online op zoek naar wedstrijden voor vrouwen en andere sportevenementen zoals Levensloop van de Stichting tegen Kanker.

Op je eigen ritme leven

Ik werk nog altijd bij Carrefour en ook met mijn vier kleinkinderen heb ik de handen vol! Maar ik nam wel een resoluut besluit: ik ga me niet meer vergalopperen en niets mag mij beletten om te sporten!

Af en toe voel ik nog wat frustratie, wanneer ik even gas moet terugnemen of een adempauze inlassen. De jaren beginnen zo stilaan hun tol te eisen (rugpijn, artrose, ...) en ik heb al een aantal jaar last van de menopauze. Maar klagen doe ik zeker niet, daar heb ik het recht niet toe, want kanker blijkt nu al vele jaren uit mijn leven verdwenen! Op dit ogenblik beperkt mijn medische follow-up zich slechts tot één mammografie per jaar, zoals dit wordt aanbevolen bij alle vrouwen van mijn leeftijd.

Tijdens het sporten kom je geregeld in contact met mensen met een handicap, die ernstig of ongeneeslijk ziek zijn, maar die toch alles blijven geven. Voor hen heb ik het grootste respect.
Alleen als ik platte rust moet nemen en lijdzaam toekijken hoe anderen wel kunnen sporten, ben ik wat teleurgesteld. Maar die frustratie ebt snel weg, want ik sta er altijd weer terug omdat het me zoveel voldoening geeft. Sporten draagt voor een groot stuk bij aan mijn algemene conditie, het helpt me slank en op gewicht te blijven en geeft me een flinke mentale boost. Mijn sneakers vastsnoeren, buiten wat gaan sporten, volwaardig deel uitmaken van een team: meer heb ik niet nodig om de wereld aan te kunnen! Na afloop ben ik de stress, de angst en mijn zorgen en die van mijn geliefden vergeten. En ook mijn dokter, een fervent sporter, is een grote hulp. Hij motiveert me niet alleen extra, maar helpt me ook van mijn kwaaltjes af!

Een mentale kwestie

Nieuwe uitdagingen aangaan kan iedereen. Het is niet omdat je kanker hebt gehad dat je niets meer kan ondernemen of iets nieuws uitproberen. Toegegeven, de eerste stap zetten en beginnen met sporten is een uitdaging, maar het is zeker geen onbegonnen werk. Doe het stap voor stap, op je eigen tempo. Volg de goede raad op van de mensen rondom jou en kies een sport uit die je op het lijf geschreven is. Zo vermijd je dat je te snel de moed verliest en blijf je doorgaan.

Tot slot is sport bevorderlijk voor het mentale welzijn en de fysieke conditie op lange termijn. Meer nog, ik denk zo goed als nooit meer aan mijn ziekte. Ik praat er af en toe over, maar dan vooral met mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. Mijn leven gaat gewoon verder en sport maakt daar nu een belangrijk deel van uit."

Geschreven door Marie-Paule Lecart