Het was tijd voor mijn jaarlijkse mammografie. Zoals gewoonlijk ben ik vol vertrouwen en blij om de dokter opnieuw te zien. We praten over ons leven, zijn kleindochters, … . Maar dan kwam de mammografie. Terug in de doktersruimte wachtte ik op de echo. Plotseling roept de dokter me terug “Kom mevrouw, we gaan nog een foto maken”. En voegde hij eraan toe “Misschien ben ik te voorzichtig, maar ik ga een MRI aanvragen.” En dan wordt het allemaal duidelijk…

Na de MRI, kreeg ik een telefoontje van de borstkliniek. Aan de andere kant van de lijn klonk “mevrouw, u heeft dinsdag een afspraak voor een eerste biopsie en de dinsdag daarop voor een tweede.” Ik was als versteend. De eerste biopsie was negatief, maar de tweede was helaas positief. Alles ging heel snel en op 12 oktober werd mijn rechterborst geamputeerd. Het duurde in totaal slechts drie weken tussen het moment dat ik het nieuws kreeg van de kanker tot aan de operatie. Het was moeilijk… Enorm zwaar…

Vervolgens waren er drie dagen in het ziekenhuis, twee drains, een litteken van 10 cm, één borst die ontbrak maar één tepel was nog intact dus die kon ik wel houden. Een expander op de plaats van mijn borst werd maar liefst vier keer gevuld met 50 cc om me voor te bereiden op de definitieve prothese die ik op 4 maart zou krijgen. En toen kon ik eindelijk de bladzijde omslaan van de moeilijkste periode van mijn leven.

Het moeilijkste was de enorme stress en de tranen. Toen de kanker ontdekt werd, was mijn eerste gedachte “Hoe ga ik dit aan mijn zoon vertellen? Gelukkig was mijn man erg aanwezig en buitengewoon. Ik werd omringd en getroost door mijn familie en vrienden. Ik had me geen betere mensen rondom mij kunnen wensen.

Ik hoop in mei opnieuw verder te kunnen met mijn leven, na het herstel van mijn reconstructie. Ik wil blijven campagne voeren zodat vrouwen zich elk jaar laten screenen!