Sinds enkele van mijn tantes borstkanker hebben gehad, controleer ik heel regelmatig mijn borsten. Mijn man, twee kinderen en ik waren in augustus 2007 op vakantie op het Griekse eiland Kos. Tijdens deze reis voelde ik een klein, hard puntje in mijn rechterborst. Eenmaal thuis heb ik een afspraak gemaakt met mijn gynaecoloog, maar door een misverstand – ik stond aan haar deur om 21u ’s avonds en de afspraak was om 9u ’s morgens – ben ik terug naar huis gegaan. Ik voelde niet echt nog iets, maar toch wist mijn man me te overhalen om een nieuwe afspraak te maken.

De eerste schok

Het was een maandagmiddag en ik was alleen met de auto naar de afspraak toe gereden. Terwijl de gynaecoloog mijn borsten bekeek, zei ze meteen dat het er niet goed uitzag. De dag nadien volgde meteen een nieuwe afspraak voor een echo- en een mammografie. De dokter voerde ook onmiddellijk een punctie uit en wond er geen doekjes om: het zal kwaadaardig zijn, je gaat een zwaar jaar tegemoet, maar kop op. Na een paar slapeloze nachten, kreeg ik inderdaad de bevestiging waarvoor ik vreesde: kwaadaardig, HER2-positieve, hormonaal, jong, maar gelukkig nog piepklein.

Mijn ouders en schoonmama heb ik meteen opgebeld, maar ik liet niet veel los uit angst dat ze zich te veel zorgen gingen maken. Onze beste vrienden had ik allemaal tegelijk via mail op de hoogte gebracht. Hun reacties raakten me diep en ik wist: ik heb vrienden uit de duizend. Op een dag zijn we allemaal samengekomen en hebben we met een glaasje sangria in ons hart laten kijken. Wat deed dat deugd.

In eerste instantie kreeg ik een borstsparende operatie en zijn er 3 schildwachtklieren weggenomen. Omdat die ook al aangetast waren, moest ik nog een tweede keer geopereerd worden. Nadien, in het Jules Bordet Instituut, had ik meteen een fijne vertrouwensband met mijn oncoloog. Gelukkig maar, want mijn behandeling was niet mis: 6 chemotherapie-kuren (3 keer FEC [een combinatie van 3 behandelingen] en 3 keer Taxotere), 35 bestralingen, Zoladex-inspuitingen, 1 jaar lang Lapatinib, Nolvadex en Femara (telkens 5 jaar). Eind 2011, vernam ik dat Lapatinib niet echt gewerkt had. Toen is een behandeling met Herceptin opgestart. Deze werd na 5 behandelingen omwille van hartproblemen alweer stopgezet. In de loop van 2012 zijn dan mijn eierstokken weggenomen.

IJskap tegen haarverlies

Om mijn haar zo veel mogelijk te behouden, stelde mijn eerste oncoloog hoofdhuidkoeling voor. In mijn geval kon dat enkel voor de eerste 3 chemosessies. Niet dat ik het zo belangrijk vond om mijn haar te behouden, maar het leek me wel mooi meegenomen.

Hoofdhuidkoeling was geen lachertje. Eerst je haar met koud water nat maken, dan een soort muts van ijszakjes opzetten, en daarbovenop werd een bloeddrukmeter opgespannen en opgepompt. Een keer kon ik de ijskap niet langer dan 7 minuten verdragen omwille van de hoofdpijn en misselijkheid. Het was zwaar, maar ik ben blij dat ik het gedaan heb en heb mijn haar uiteindelijk 9 weken kunnen houden. Mensen zien niet dat je ziek bent, ze staren je niet aan en dan lijkt het alsof er niets aan de hand is, waardoor je even je normale leven weer leidt.

Dankbaar en positief door het leven gaan

Ik ben zo dankboor voor de steun van mijn familie en vrienden. Ze kwamen spontaan met eten langs en maakten een planning op zodat mijn kinderen bijvoorbeeld naar de voetbaltraining konden. Er was altijd wel iemand die wilde luisteren, ook toen ik het echt niet meer zag zitten. Ik voelde me altijd zo moe en zelfs na de behandelingen wilden de gewrichtspijnen en ontstekingen niet snel weggaan. Samen met 6 andere lotgenoten heeft het revalidatieprogramma EU'REKA' me gegarandeerd geholpen om weer fitter te worden.

Kanker haalt je hele leven overhoop. Maar als de dokters er vertrouwen in hebben, dan moet je vertrouwen dat het goed komt! Je moet erdoor, willen of niet, en tijdens de behandeling mag je echt niet vergeten te glimlachen. Je mentale weerbaardheid bepaalt voor een groot deel hoe je het hele proces ervaart. Samen met mijn man en kinderen hebben we geprobeerd om altijd positief te blijven en van het leven te leren genieten. Want als je ziek bent, besef je veel meer wat het leven waard is. Je kan stress en angst beter achter je laten.

Ik ben ziek geworden op mijn 39ste. Sindsiden ben ik dankbaar voor elke nieuw levensjaar. Mijn 50ste verjaardag heb ik dan ook uitbundig gevierd met familie en vrienden en ik ben zeker en vast van plan om dat nog een paar keer te herhalen! Ook in ons professioneel leven kwam heel wat verandering. Sinds 2018 hebben we een ontbijt-lunchzaak in Nieuwpoort. We bedienen onze klanten steeds met een glimlach, want zo staan wij in het leven. Probeer het zelf maar, tover nu die glimlach op je gezicht en je zult zien… je voelt je goed. Smile and the world smiles with you!

Geschreven door Heidi Duysan