20190920 Banner MAIN

Pink Monday-getuigenis: Christel Van den Eynde (61)

Diagnose Behandeling Na borstkanker Weer aan het werk Pink Monday

Christel Van den Eynde (61) werkte op de marketing/communicatie-afdeling van een multinational toen ze ontdekte dat ze borstkanker had. Ze koos ervoor om te blijven werken tijdens haar behandelingen: “Ik zag het helemaal niet zitten om een jaar thuis te moeten blijven. Na mijn borstoperatie kreeg ik 3 weken ziekteverlof voorgeschreven om te recupereren van de operatie. Daarna ben ik terug gaan werken. ... Samen met mijn baas, HR manager en bedrijfsarts heb ik afspraken gemaakt die het me mogelijk maakten om te kunnen blijven werken tijdens mijn chemokuur. Een regeling waarvoor ik ze tot op de dag van vandaag nog super dankbaar ben!”

In oktober 2008 had ik een medische check-up in een ziekenhuis, aangeboden door de firma waar ik werkzaam ben. Pas in december ontving ik per post de resultaten van het onderzoek en er stond onderaan een vermelding dat er onregelmatigheden waren opgemerkt op een echo die ik liet doen. Ik moest contact opnemen met mijn gynaecoloog. Vlak voor de feestdagen was het onmogelijk om nog een afspraak te maken. Het werd snel januari 2009.

Omdat mijn gynaecoloog niet verbonden was aan het ziekenhuis waar ik het onderzoek liet uitvoeren, moest ik extra foto’s laten maken, ze daarna gaan ophalen in het ziekenhuis en dan terug een afspraak bij mijn gynaecoloog,… Tot ik in die periode voor een kleinigheidje bij de huisarts moest zijn en hij vroeg me “Christel, wat is er aan de hand? Ik zie hier op mijn computer verschillende dossiers met resultaten passeren? Dat heen en weer geloop tussen kliniek en gynaecoloog daar gaan we mee stoppen en ik maak nu een afspraak voor jou bij een oncoloog/gynaecoloog in een ziekenhuis.”

Ik vergeet het nooit, het was een dinsdagavond. De volgende dag, ’s woendags, mocht ik al bij de oncoloog komen. Na het bekijken van mijn dossier maakte hij op zijn beurt een afspraak voor me op vrijdag voor een punctie in mijn linkerborst en voor de maandag erop om de resultaten met mij te bespreken. Die bewuste maandagnamiddag zei de oncoloog dat er op 2 plaatsen kwaadaardige narigheid aanwezig was en dat de 2 plaatsen té ver uit elkaar lagen om borstsparend te kunnen werken dus een mastectomie van de linkerborst (borstamputatie) was de enige oplossing.

2 dagen later had ik afspraken voor de vooronderzoeken om na te gaan of er geen uitzaaiingen waren. Diezelfde woensdagavond had ik een afspraak bij de oncoloog waar ik het goede nieuws kreeg dat er géén uitzaaiingen waren en vrijdagochtend stond ik al op de planning om geopereerd te worden. Aan de ene kant vond ik het jammer dat ik niet borstsparend kon geopereerd worden. Aan de andere kant voelde mijn linkerborst vanaf dat moment zo vijandig aan en kon het niet snel genoeg vrijdag zijn zodat ik er van af was. Het was een heel dubbel gevoel!

Toen ik de diagnose hoorde, ging de vloer onder mijn voeten open en voelde ik me er zo in wegzakken. Het ongeloof was groot! Ik vroeg me af waarom het mij moest overkomen,… Achteraf in de auto heb ik veel gehuild. Ik was alleen op de afspraak. Ik was namelijk net gescheiden en mijn dochter had nog examens. Die wilde ik er niet mee lastig vallen. Ik heb het haar pas de dinsdag voor mijn operatie verteld.

Nadat ik de diagnose te horen kreeg, ben ik nadat ik in mijn auto op de parking quasi uitgehuild was, naar mijn werk gereden om de situatie aan mijn baas te vertellen. Diezelfde week zou ik ‘s woendags al niet kunnen komen werken vanwege de vooronderzoeken en ’s vrijdags werd ik al geopereerd.

Aangekomen op mijn afdeling ben ik naar mijn baas gegaan en gevraagd of ik hem even privé face-to-face kon spreken. Ik ben een vrij open en spontaan persoon dus ik flapte het er allemaal uit met de nodige traantjes. Hij was uiteraard aangedaan en reageerde onwennig in de situatie, maar hij was heel lief en begripvol. Na de meeting heb ik het aan mijn collega’s verteld. Ook bij hen kwam het overdonderend over, maar de sfeer tussen de collega’s was/is super goed. Dus ik kreeg alle steun die ik maar kon wensen.

Ik kreeg enorm veel morele steun op het werk. Er waren veel aanbiedingen om chauffeur voor mij te spelen indien het nodig was. Het was hartverwarmend. De steun van mijn dochter, broer en schoonzus waren ook enorm en onvoorwaardelijk. Dat deed heel veel deugd.

Ik zag het helemaal niet zitten om een jaar thuis te moeten blijven en continu tussen 4 muren te zitten zonder iets om handen te hebben,… Na mijn operatie kreeg ik 3 weken ziekteverlof voorgeschreven om te recupereren van de operatie. Na die 3 weken ben ik terug gaan werken. Als nabehandeling volgde ik een chemokuur, een reeks van 6, en nadien bestralingen. Samen met mijn baas, HR manager en bedrijfsarts heb ik afspraken gemaakt die het me mogelijk maakten om te kunnen blijven werken tijdens mijn chemokuur. Een regeling waarvoor ik ze tot op de dag van vandaag nog super dankbaar ben.

  • Dinsdagvoormiddag had ik chemo en kreeg ik een ziektebriefje voor de rest van de week. Van dinsdagavond tot donderdag was ik niet van deze wereld, doodziek. Vrijdag voelde ik me al beter en zaterdag was ik terug onder de levenden.
  • De week erna was er een sterke daling van de witte bloedcellen met als gevolg een verhoogd risico op infectie. Om risico op infectie te verkleinen/vermijden, mocht ik van thuis werken.
  • De derde week voelde ik me al veel beter en ging ik naar kantoor, maar de afspraak met mijn baas en HR-verantwoordelijke was dat ik op mijn eigen ritme mocht komen en gaan. Ik zette ’s ochtends geen wekker. Rond 8 uur stond ik op en tegen 9 uur arriveerde ik op kantoor. Ik had toelating gekregen van HR en de bedrijfsarts om met de auto de firma binnen te rijden en voor mijn kantoorgebouw te parkeren. Dat bespaarde me de wandeling van de grote bedrijfsparking naar kantoor. Gedurende een jaar was ik vrijgesteld van in- en uittikken op de registratieklok. Het zijn allemaal kleine dingen, maar juist die dingen maakten het me mogelijk om normaal te blijven functioneren.
  • Normaal gezien zou ik na de 3e week aan mijn volgende chemokuur beginnen, maar mijn bloedspiegel bleek na 3 weken niet voldoende in orde om terug een chemo te krijgen dus ik moest nog een extra week wachten.
  • Die 4e week voelde ik me prima. Eerst was ik teleurgesteld met het bericht dat mijn bloedspiegel niet snel genoeg recupereerde. Ik dacht “’Het moet weer eens lukken dat het weeral bij mij is dat er afwijkingen zijn.” Achteraf gezien vond ik het een zegen om pas na 4 weken chemo te krijgen in plaats van na 3 weken. Die 4e week gaf me een extra energie boost.

In Augustus 2009 had ik mijn laatste chemo en vanaf september ben ik opnieuw continu aan de slag gegaan, maar natuurlijk op mijn ritme. De bestralingskuur startte einde september. Mijn dagelijkse afspraak had ik zo kunnen regelen dat die in de namiddag omstreeks 16 uur was. Dan reed ik van kantoor naar mijn afspraak in het ziekenhuis en vandaar rechtstreeks naar huis.

Mijn borstkankerverhaal startte ondertussen 10 jaar geleden. De eerste 10 jaar had ik tweejaarlijks een check-up (met een mammografie, echo en bloedonderzoek). Vanaf dit jaar is dat nog maar jaarlijks. Ik voel me prima en min of meer terug de oude. Een borstoperatie is een enorme ingreep en heeft een serieuze impact op je leven. De vermoeidheid speelt me nog altijd wat parten, maar ondertussen zal dat ook al wel met de leeftijd te maken hebben ;-).

Ik moet wel zeggen dat het een héél speciaal jaar in mijn leven is geweest. Op allerlei gebied. In een paar personen ben ik teleurgesteld. Van hen dacht ik dat onze vriendschap hechter was. Andere personen hebben me dan weer ongelooflijk aangenaam verrast. De vriendschap met enkele schoolvriendinnen is door dit gebeuren terug opgepikt en we komen nog steeds regelmatig bij elkaar en 1 keer per jaar gaan we samen een weekje op vakantie.

Het hele gebeuren heeft me wel geleerd om te relativeren en te genieten van elk mooi moment, hoe klein het ook mag zijn. Ik ben een positief persoon waarvan het glas altijd halfvol is en die van alles eerst de positieve kant bekijkt of er toch naar op zoek gaat. Mensen die negatief ingesteld zijn die ga ik uit de weg.

2 jaar na mijn operatie heb ik een man ontmoet waar ik me super goed bij voel en die me aanvaard zoals ik ben! Ik heb tot op heden geen borstreconstructie laten doen en ben dat ook niet van plan. Als er iets is dat ik mis, is het toch mijn décolté gleufje ;-) maar ik heb er geen operatie voor over dus ik klaag niet.

Ik ben vandaag nog steeds aan het werk. Sinds 2014 was ik 80% gaan werken op de afdeling waar ik in 2009 werkzaam was. In november 2016 ben ik er ontslagen samen met nog 3 andere collega’s. Vrij snel had ik binnen hetzelfde bedrijf een nieuwe baan maar wel terug full-time. Ik werk er nu op de afdeling aankoop, waar ik verantwoordelijk ben voor een gevarieerde portefeuille van producten en diensten.

Tegen vrouwen die nu strijden tegen borstkanker, wil ik het volgende zeggen: neem steeds iemand mee tijdens consultaties. Zelf ben je soms zo overdonderd door de situatie en onthoud je lang niet alles wat de dokter zegt. De 2e persoon luistert voor je mee en kan notities maken. Schaam je niet om met pen en papier voor de dokter te zitten. En maak vooraf een lijstje met vragen, want eens bij de dokter vergeet je de helft.

Veel liefs,

Christel

Doe een donatie

Donaties door particulieren gaan naar het Pink Ribbon Fonds, dat wordt beheerd door de Koning Boudewijnstichting.

Doneer

Pink Support

Steun de strijd tegen borstkanker op jouw manier en organiseer een actie op het Pink Support Platform!

Zet een actie op

Nieuwsbrief

Wil je op de hoogte blijven van wat Pink Ribbon doet? Schrijf je dan in voor onze nieuwsbrief!

Nieuwsbrief