Hoe vertel ik het aan mijn dierbaren wanneer contact niet mag?

24 juli 2020 staat voor altijd in mijn geheugen gegrift. Tijdens het douchen ontdekte ik een gezwel in mijn linkerborst. Een shock ging door me heen en mijn eerste reactie was ronduit paniek. Ik had dit nog nooit eerder gevoeld en wist meteen dat er iets serieus mis was. Ik ben die dag onmiddellijk naar mijn dokter gegaan die me verder doorverwees. Na een biopsie in het ziekenhuis kreeg ik het verontrustende telefoontje van de dokter: “Of ik kon langskomen. De resultaten zijn binnen en het is niet goed, helemaal niet goed.” Het bleek om een kwaadaardige tumor te gaan, “triple negatief”. Deze tumor staat bekend voor zijn agressiviteit en snelle uitzaaiing, dus veel tijd om na te denken was er niet. En omdat bij dit soort tumoren soms erfelijkheidsfactoren meespelen, moest ook dat verder onderzocht worden. Tijdens de consultaties was ik totaal ontdaan en kon ik amper iets zeggen. Ik hoorde de uitleg in flarden: …kwaadaardig…erfelijkheid…borst besparend of borstamputatie…eerst chemo… Er komt zoveel onbekends op je af. Tegelijkertijd zat ik ook met zoveel vragen en een diepe angst. We kwamen net uit een lockdown periode wegens Corona en de wereld stond al op zijn kop. Hoe vertel je in godsnaam, met een mondmasker aan en vanop afstand, een dergelijke boodschap aan jouw dierbaren?

Ik wilde wel de naaste familie zo snel mogelijk inlichten, ook omdat ik geen idee had van wat me te wachten stond. Zijn er uitzaaiingen? Hoe ernstig is de situatie? Het allermoeilijkste was om het slechte nieuws aan mijn ouders en de kids te brengen. Je eigen dochter ernstig ziek zien, dat is wel het laatste wat je als ouder wil meemaken. En als mama en plusmama een dergelijke boodschap brengen is echt hartverscheurend. Mijnvrienden heb ik allemaal tegelijkertijd op de hoogte gebracht met eenzelfde geschreven tekstje, ik kon niet anders. Omwille van Corona, maar ook als ik iemand aan de lijn had, kwamen er alleen maar tranen en verdriet. Ik kon amper spreken, het begon allemaal langzaamaan door te dringen. De mensen rondom mij hadden ook heel wat vragen en op sommige vragen had ik zelf (nog) geen antwoord. Andere vragen verontrusten mij dan weer, zodat ik weer begon te piekeren.

Oog in oog met de kwetsbare en confronterende kant van de chemo

Na de diagnose ging alles zeer snel. Scans, onderzoeken, gesprekken, een eerste én tweede reeks chemobehandelingen, chirurgie en bestraling, ik kreeg het allemaal. Bij de eerste chemo, kreeg ik de raad om een pruik te kopen want ik zou ook snel mijn haar verliezen. Mijn mama is toen met me meegegaan naar de pruikenmaakster. Tijdens het passen, hebben we er samen nog een beetje om kunnen lachen en humor blijft oh zo belangrijk tijdens deze fase. Maar toen wat later de definitieve pruik klaar voor me lag, was mijn haar al volop aan het uitvallen. In het bijzijn van mijn mama, werd ik verder kaal geschoren. Op dat moment durfde ik niet in de spiegel kijken, dat was te confronterend. Daar sta je dan in alle kwetsbaarheid, kaalgeschoren en klaar om de chemo te lijf te gaan. Wenkbrauwen en wimpers vielen uit en ik voelde me nog een schim van mezelf. Gelukkig waren de reacties op mijn pruik heel positief. Je ziet het blijkbaar “amper”. Ik zou het alle vrouwen aanraden die met haaruitval te maken hebben

Van september tot en met begin januari, heb ik eerst om de twee weken chemo gekregen en daarna iedere week. Eten verliep moeizaam door de aften in mijn mond. Sommige geuren en zelfs alleen al de gedachte aan de chemo, maakten me misselijk. Ik voelde me een hoopje ellende. Ik kon moeilijk stappen wegens de tintelingen in mijn tenen. Ik voelde me zo fragiel en kwetsbaar in het ondergaan van dit proces. Waar de eerste chemoreeks me misselijk maakte, zo vermoeid raakte ik van de tweede reeks. Een scan tussen de twee reeksen toonde reeds een verkleining van de tumor, en na de laatste chemo bleek hij op de scan alleszins niet meer traceerbaar. Dus de chemo had wel al goed zijn werk gedaan. Zo’n resultaat geeft terug moed en hoop. En dat is wat je zoekt en wil horen. Een lichtpunt in deze strijd en klaar voor de volgende stappen in het behandelingsproces.

Gevoel van verbondenheid ondanks isolatie

Corona heeft niet bijgedragen aan een actief netwerk van steun. Ontmoetingen of workshops in het ziekenhuis waren afgelast. Consultaties gebeurden achter een mondmasker en zorgden voor een anoniem gevoel. Ik werd telkens afgezet aan het ziekenhuis want niemand mocht mee binnen. Desondanks voel ik veel steun van anderen en vooral verbondenheid . In het ziekenhuis word ik goed omringd met gemotiveerde verpleegsters, een onco-coach, een borstverpleegkundigen een empathische oncoloog. Mijn ouders en schoonouders helpen me waar nodig in het huishouden en dat is echt goud waard. Van vrienden en naaste familie ontvang ik zoveel fijne, aanmoedigende en hartverwarmende berichtjes, bloemen, kaartjes en cadeautjes. Een beurtrol voor het rijden naar de chemo of een afsprakenlijstje voor een korte wandeling. Ik ben er iedere dag zo dankbaar voor! Deze hulp is cruciaal in de verwerking en in het herstelproces. Op aanraden van een vriendin besloot ik om een blog te starten zodat ik met familie en vrienden verbonden blijf in mijn genezingsproces en hen betrek in wat ik doormaak. Op die manier kan ik zelf op mijn eigen tempo ook rust vinden in de verwerking. Na iedere blog hoor ik wel iemand die iets herkent, waardoor onze gesprekjes verder reiken dan alleen de medische feiten.

Ik ben nog steeds in behandeling, wellicht tot aan de zomer. De bestraling is sinds eind april afgerond en ik ben nu volop in revalidatie op de afdeling fysiologie van het ziekenhuis. De weg naar herstel is dus nog lang, maar ik probeer het genezingspad stap voor stap te bewandelen en intussen probeer ik mezelf via geleide meditaties aan positieve gedachten vast te houden. Daarover vind je ook heel wat terug in mijn blog. Deze ziekte en ook de behandeling zelf zijn best zwaar en je voelt je aangetast in je vrouwelijkheid. Het is mentaal en emotioneel een lastig proces om door te gaan. Als coach, heb ik er zelf ook voor gekozen om dat niet alleen te doen. Ik laat me bijstaan door een coach die me begeleidt en helpt om te gaan met mijn onrust, het komaf maken met eventuele schuldgevoelens, het concreet maken van mijn toekomstdromen en mijn weg naar transformatie.

Aan alle vrouwen die nu ook strijden tegen borstkanker wil ik vooral moed en hoop geven. Eerst en vooral, geef jezelf de tijd en rust om, naast de verwerking van de ziekte en het ondergaan van de behandelingen, dicht bij jezelf te blijven en echt aan jezelf te denken. Aanvaard aangeboden hulp, en zet vooral hard in op self-care. Is een ijsje verkoelend voor jouw mond ook al zijn we hartje winter, doen! Luister naar jouw lichaam en geef goed aan wat je voelt en nodig hebt. Maar schenk tegelijkertijd ook veel aandacht aan jouw geest. Ik ben er al mediterend doorheen gekomen en dat heeft me rust en tegelijkertijd kracht gegeven. Mediteer dagelijks zodat je jouw eigen gedachten en zorgen verzet en herhaal positieve gedachten die jouw mind voeden. Visualiseer jouw toekomst na het herstelproces en stel je daarop in. Maak een bucketlist samen met anderen. Ik geloof in de helende kracht van positieve gedachten.. Ik denk ook veel na over mogelijke oorzaken van deze vreselijke ziekte en ben me nog veel meer bewust geworden van het belang van een goede stressbalans en gezonde manier van leven en werken en de impact daarvan op het lichaam. Ik neem deze lessen en levenservaring mee in mijn nieuwe leven. To be continued in the beautiful years to come!

Op mijn blog deel ik mijn verhaal, mijn gedachten en krachtbronnen die mij persoonlijk doorheen dit proces helpen. Neem zeker eens een kijkje op: www.rebelonsocks.com