“Kanker, binnen de Marokkaanse gemeenschap is dat nog altijd taboe. Ik hoor verhalen van vrouwen die het geheim willen houden voor hun man of een zware behandeling als chemo weigeren omdat ze bang zijn dat hun man hen in de steek zal laten. Voor een vrouw die wel aan al zijn noden zal voldoen. Dat is toch te erg voor woorden?

Historisch zagen moslims kanker als een straf van Allah, omdat ze rookten, dronken of geen goede moslim waren geweest. Ze dachten dat het werd doorgegeven zoals aids. Ze zien het nog altijd als ‘die slechte ziekte’. Veel moslims van de vorige generatie weigeren zelfs een behandeling. Het ligt in Allahs handen, zeggen ze dan. Of ze zoeken via het internet kruidenmiddeltjes waarvan ze denken dat ze helpen. Ik probeer hen duidelijk te maken dat Allah er net voor gezorgd heeft dat dokters behandelingen hebben en dat het de kracht van geloof is gecombineerd met die van de moderne geneeskunde die wonderen kan verrichten.

Toen ik zelf ziek werd, heb ik beseft hoe sterk geloof je kan maken. Ik ben nooit boos geweest. Nee, ik wist dat Allah een plan had voor mij. Ik stond als vrijwilliger al jaren mensen met kanker bij, maar door het zelf mee te maken, kan ik me nu nog beter in hen inleven. Ik werd een sterker mens, en mijn engagement werd nog krachtiger. Ik zie mijn ziekte als een tweede kans om iets beters te doen met mijn leven.

Onwetendheid maakt doden. Een vriend van mijn schoonbroer heeft darmkanker: hij vertelde zijn vrienden daarover en nu liet al een aantal van hen zich preventief controleren. Kennis en openhartigheid kunnen levens redden. Daarom praat ik ook vrijuit tegen iedereen over mijn borstkanker. Laten we samen het taboe doorbreken. Ik ben soms moe, maar ik steek mijn energie graag in het bijstaan van anderen. Voor een babbel, maar ook voor praktische zaken als de papieren voor de mutualiteit regelen. Als ik een lach krijg, een gemeende dank u, loop ik op wolkjes naar huis. Niets is mooier dan een verschil kunnen maken voor anderen.” (kdc)

Foto: Kaat Pype