"Het begon allemaal in maart 2021, tijdens mijn jaarlijkse afspraak bij mijn gynaecoloog. Ik ken hem al heel lang en ik vertrouw hem volledig. Hij voelde aan het knobbeltje, maar omdat het beweegbaar was verontrustte dit hem niet echt. Toch verwees hij me door naar één van zijn collega's voor een mammografie en echografie. Deze ontdekte een zeer doorbloede zone en besluit meteen een biopsie uit te voeren.

Kalm en geruststellend

Een week na dit onderzoek belt mijn gynaecoloog mij op met deze urgente boodschap: "Ik wil je vandaag zien. Ik maak tijd vrij tussen mijn andere consultaties.” Ik sta aan de grond genageld, want ik vermoed dat het slecht nieuws is. Meteen bel ik mijn moeder, die ook panikeert. Maar ik moet alleen naar deze afspraak gaan, om de vragen te stellen die me verontrusten en antwoorden te horen. De dokter speelt open kaart: helaas is bij het onderzoek een kankergezwel aangetroffen. Door de chemotherapie zal ik mijn haar verliezen en ik zal ook nog extra behandelingen nodig hebben. Maar vooral, ik zal nog steeds kinderen kunnen krijgen, want hij stelt me voor om een eicelmonster te nemen zodat ik en mijn partner de beste kans behouden om op een dag ouders te kunnen worden. En ja, ik zal ook nog steeds borstvoeding kunnen geven, met mijn andere borst. Dit waren mijn grootste zorgen... Dat geeft me toch moed en ik ga redelijk sereen naar huis. Zelfs mijn moeder weet ik gerust te stellen.

Het beste van het slechtste

Ik denk er geen seconde aan dat ik kan sterven, ik vertrouw op de wetenschap en de nieuwe technologieën. Toch ben ik gestresseerd in afwachting van de resultaten van de MRI, de PET-scan... Mijn dokter verwoordt het zo: "Dit is de beste van de slechtste diagnoses". Ik krijg weer vertrouwen en stel me voor dat ik tijdens die paar maanden therapie moeilijke dagen zal kennen, maar dat ik dan weer zoals voorheen zal kunnen voortleven. Onmiddellijk na de eicelafname ga ik in april 2021 van start met de chemotherapie. Ik ben vastbesloten mijn normale leven verder te zetten en door te gaan met bewegen en werken. Op het werk breng ik enkel mijn manager op de hoogte, maar benadruk dat ik net als de anderen werk wil krijgen. Ze is erg begripvol en heeft snel door dat ik het de dagen na de chemo wat moeilijker heb.

Het begin van de chemo

Ik moet toegeven dat ik niet verwacht had om zo ziek te zijn na de eerste dosis chemotherapie. Dezelfde avond nog krijg ik af te rekenen met misselijkheid, walging en hoofdpijn, wat ook leidt tot slapeloosheid. Ik verdraag geen voedsel meer, geen geuren... Ik probeer wat yoghurt naar binnen te spelen, wat noten, maar het ongemak blijft duren. De volgende ochtend, na een slapeloze nacht, word ik in allerijl naar mijn werk geroepen. Men heeft mij nodig, dus ik aarzel niet. Ter plekke krijg ik mijn energie terug, ik voel me nuttig. Sindsdien begrijp ik dat hoe meer ik beweeg, hoe meer ik naar buiten ga, hoe sneller ik de neveneffecten van de therapie vergeet. Na twee moeilijke postchemo-dagen begin ik weer normaal te functioneren. Ik werk, ga winkelen, rij op mijn twee paarden, ga wandelen... Ik beschouw mezelf niet als een zieke.

Ik donder opnieuw van mijn wolk

Vijftien dagen later volgt de tweede dosis chemo. En dan gebeurt het: ik begin mijn haar te verliezen! Tot dan was ik ervan overtuigd dat ik daar aan zou ontsnappen, dat ik anders was. Als ik zowat overal de eerste plukken haar zie uitvallen, besluit ik om meteen tien centimeter van mijn haarbos af te knippen. En dan nog eens tien centimeter! Uiteindelijk scheer ik het allemaal af, wat me tenslotte wel oplucht. Samen met mijn partner maken we van deze ultieme stap een hilarisch moment. We nemen heel wat kiekjes van mijn ‘eierkop,’ om ze later aan onze kinderen te tonen. Aanvankelijk dacht ik mijn pruik altijd op te houden, zelfs thuis, zelfs als ik sliep... Nu vind ik het niet erg om blootshoofds om te gaan met vrienden en familie. Bij het paardrijden draag ik niets onder mijn helm, dat is comfortabeler. Soms zet ik een muts op, maar dat is meer als bescherming tegen de kou. Ik vind het goed leven zo en trek me niets aan van de blikken van omstaanders!

Waarom ik?

Natuurlijk stel ik me de vraag: "Waarom ik?" Ik ben sportief, heb nooit gerookt en drink zelden een glas champagne, ik ben actief... Maar ik weet dat ik op die vraag nooit een antwoord zal krijgen. Toch eet ik sinds de diagnose biologisch en heb ik al mijn oude potten en pannen weggegooid, omdat mijn moeder me al jarenlang waarschuwt dat ze kankerverwekkend zijn! Mijn guilty pleasure: ik drink nog steeds energiedrankjes, maar toch al minder... "Waarom ik?" maar dan denk ik meteen: "Gelukkig dat mij dit overkomt en niet mijn moeder of oma.” Ik weet dat ik in staat ben om deze ziekte te bekampen.

De machteloosheid van dierbaren

Ik ben zeer bedroefd over het leed dat mijn dierbaren ervaren en ben me bewust van de hulpeloosheid die ze voelen. Ik had hen daar graag van gespaard. Maar als ik hen één advies kan geven: vergeet jezelf niet! Ga door met je activiteiten, met je normale leven, blijf lachen, discussiëren en durf zelfs ruzie te maken... En bovenal: geen tranen of medelijden! Voor hen is dit het moeilijkst: er is veel moed voor nodig om zieken te begeleiden, zonder je schuldig te voelen omdat je zelf gezond bent... Minimaliseer deze kracht niet, want jullie blijven onze onmisbare steunpilaar.

Een nieuw leven

Al sinds mijn kindertijd herhaal ik regelmatig deze zin van Nietzsche: "Wat ons niet doodt, maakt ons sterker". Ik zie ook kansen in deze fase van mijn leven. Eindelijk kan ik mijn kapsel voortdurend veranderen, ik wissel regelmatig van pruik: nu eens kort, dan lang haar, als blondine of brunette! Kanker dwingt me ook om tot rust te komen, ik die altijd vooruitsnel en alles meteen wil. Nu ben ik verplicht de tijd te nemen, het rustiger aan te doen... Ik ben altijd een einzelgänger geweest, maar nu ontvang ik enorm veel steunbetuigingen die me gelukkig maken. Iedereen staat klaar om me op te peppen: zelfs mijn vader, met wie ik vroeger eerder op gespannen voet leefde. Uiteindelijk heb ik door deze ziekte ook veel, bijna alles gewonnen.

Geschreven door Michele Rager

Vertaling door Filip Godelaine