"Tijdens en tot 6 maanden na de behandeling heb je als borstkankerpatiënt “recht” op psychologische begeleiding, wist ze mij te vertellen. Of ik dat interessant zou vinden, vroeg Eline. Ik begon meteen te huilen. Duidelijker kon ik niet zijn. Wat je nooit had verwacht overkomt je plots en dat is niet te vatten. Na de emotionele rollercoaster in de aanloop naar de start van de behandeling blijf je zitten met vele vragen en zorgen. Je wil je sterk houden. Voor jezelf, voor je gezin, ouders en vrienden. Maar dit is eigenlijk teveel. Eline heeft me geleerd dat ik me niet sterk moet houden, want dat ik sowieso al sterk ben.

Het fantastische aan de psychologische begeleiding bij kanker is dat jijzelf centraal staat. Dat je met al je zorgen en angsten terecht kan bij iemand die perfect begrijpt hoe je je voelt, zonder dat je je woorden moet wikken en wegen. Bij je partner of vrienden kan je wel terecht, maar je wil ze ook niet constant belasten of ongerust maken. En ondanks de vele liefde en steun die je krijgt, ben je toch maar alleen met je kanker. Jij hebt immers kanker en niet al die lieve mensen om je heen.

De klinische context van de consultaties zijn alleen maar een pluspunt. Het geeft een veilig gevoel. Eline is immers een “onco-“psychologe en zit dus wekelijks mee in het zogeheten MOC (multidisciplinair oncologisch consult). Ze kent mijn medisch dossier perfect, waardoor ze ook onverbloemd met me praat over de verschillende fases van de behandeling en de impact ervan op je persoon.

Eline heeft door te luisteren en mee te denken samen met mij de vinger kunnen leggen op een aantal moeilijk te verwerken facetten uit mijn “nieuwe” leven. De vraag van Eline die mij het meest heeft vooruitgeholpen was: “Heb je het gevoel dat de kanker jouw identiteit heeft veranderd?” Dit kwam behoorlijk binnen, maar was de nagel op de kop. Ik heb daar veel voor gehuild en soms nog. Maar dit inzicht maakt ook dat ik er nu iets mee kan doen.

Mensen stellen me vaak de vraag: “Sta je nu anders in het leven?” en uiteraard is antwoord “ja”. Alleen kan je niet exact benoemen wat dat betekent. Dankzij de begeleiding door iemand uit het oncologisch team krijg je meer zicht op je kwetsbaarheid, wat je over jezelf hebt geleerd in die moeilijke maanden en hoe je dit kan inzetten in je leven na kanker.

Ik ben Eline zo dankbaar. We zijn ondertussen al anderhalf jaar na het einde van mijn behandeling, maar ik zie haar nog steeds om de 6 weken. Vaak gaat het nog over de kanker. Even vaak gaat het gewoon over mijn nieuwe leven, mijn dromen en ambities, mijn angsten en zorgen.

De onderstaande foto is die van de bank waarop ik in tranen uitbarstte na mijn diagnose. Nog steeds ga ik er even zitten vlak voor een controle of een gesprek met Eline. Ik huil er dan opnieuw, maar nu vanuit het bewustzijn hoe kostbaar het leven is. Mensen mogen geen schroom hebben om psychologische hulp te vragen en al zeker kankerpatiënten niet. Daarom wens ik elke kankerpatiënt een Eline toe."