“Met iedere chemokuur werd ik voor mijn gevoel met de grond gelijk gemaakt. Ik vond het heel eng om mezelf zo te zien aftakelen.”

Een lange weg

Pas in 2013 kwam ik erachter dat ik borstkanker had. Een jaar voordien was ik vanuit Nederland naar België verhuisd om mijn banaba (nvdr bachelor na bachelor) te behalen. Die verhuizing bracht veel stress met zich mee. Een nieuwe omgeving en een nieuwe studie gaven mij het gevoel dat ik weer van nul af aan moest beginnen. Ik ben altijd al een feestbeest geweest en ook hier stortte ik me naast het studeren op het nachtleven. Ik dacht dat ik daarom zo moe was. Vanaf juni 2013 voelde ik af en toe een scherpe pijn in mijn borst. In stressvolle periodes had ik altijd pijn in mijn borsten en die zomer moest ik het overlijden verwerken van iemand uit mijn gezin. Ik ging er dan ook van uit dat stress de oorzaak van mijn pijn was.

Vanaf eind september kwam de pijn regelmatiger terug en voelde ik ook een schijf in mijn borst. Nadat ik met mijn klachten naar mijn plaatselijke huisarts stapte, trok ze de conclusie dat het geen kanker kon zijn, omdat ik daar “te jong” voor was. Misschien klinkt het naïef, maar ik was er toch door gerustgesteld. Toevallig moest ik in november bij mijn huisarts in Nederland zijn. Mijn vriend was mee en die vertrouwde het niet. Hij wees mijn huisarts op mijn tepel die inmiddels een meer ovale vorm had gekregen. Ook mijn Nederlandse huisarts dacht niet dat het om borstkanker kon gaan, omdat ik daar “te jong” voor was. Desondanks stuurde de arts me toch door naar het ziekenhuis voor een spoedmammografie.

De eerste schok

Zelfs op de dag van de spoedmammografie, gingen bij mij nog geen alarmbellen af. Na de gebruikelijke foto en echo, besloten de artsen om een biopt te nemen. Wat een kort ziekenhuisbezoekje had moeten zijn, resulteerde in een volledige dag ziekenhuis. Aan het eind van de dag kreeg ik een arts te spreken. Normaal zou ik een week op de uitslagen moeten wachten, maar gezien de eerste resultaten vond de arts dat het niet eerlijk zou zijn om mij uit het ziekenhuis te laten vertrekken met de gedachte dat er niets aan de hand was. Ik dacht bij mezelf “je kunt me wat, ik wacht de officiële volledige diagnose wel af”.

Nadat de arts de spreekkamer had verlaten, bleef ik achter met de verpleegster die plots zelf begon te huilen. Ze vond het zo erg voor me, omdat ik nog zo jong was. Ik wist niet waarover ze het had en vroeg haar om verduidelijking. Ze vertelde me dat het risico op kanker wordt ingedeeld in schalen. Ik zat op het niveau 4 van een schaal van 5. Toen pas drong het nieuws echt bij me door. Voor de officiële diagnose moest ik nog een week wachten, maar je kan het waarschijnlijk al raden: ik bleek borstkanker te hebben op mijn 26ste.

Een traject vol chemo

Voor de tumor, met een omtrek van 13 centimeter en uitzaaiingen in mijn okselklieren, moest er zwaar geschut worden ingezet. Om te beginnen: zes chemokuren om de tumor kleiner te krijgen, maar dat verliep niet als gepland. Vanaf dag 1 waren er de bijwerkingen. Het voelt alsof ze je tijdens de chemokuren naar de hel sturen en dan weer terug halen. Na de vierde chemo belandde ik met een urineweginfectie in het ziekenhuis. En na de vijfde chemo begon ik plots bloed te plassen en bleken mijn hartzakjes ontstoken. Toen ik dan voor de tweede keer in het ziekenhuis belandde, besloten de arsten mijn behandelplan aan te passen. Er kwam geen zesde chemo en mijn borstamputatie werd vervroegd. Daarna kreeg ik nog 25 bestralingen, waarvan de laatste 5 met een booster. En als klap op de vuurpijl, moest ik nadien nog 10 jaar anti-hormoontherapie volgen. Het was een erg zware weg.

Een cocktail aan emoties

Wat ik voelde, was een cocktail aan emoties. Enerzijds voelde ik me geliefd, omdat anderen mij niet kwijt wilden. Anderzijds voelde ik me een enorme last voor anderen. Ik ben van een zelfstandige vrouw die altijd haar mannetje kon staan, opeens veranderd in iemand die zorg nodig had. En ook al had ik mensen om me heen, toch voelde ik me eenzaam, want te midden van iedereen was ik de enige die de ziekte had. Daardoor voelde ik me vaak niet begrepen, omdat niemand anders in mijn omgeving op dat moment hetzelfde meemaakte. Bovendien voelde ik veel angst. Met iedere chemokuur werd ik voor mijn gevoel met de grond gelijk gemaakt. Ik vond het heel eng om mezelf zo te zien aftakelen.

Na regen komt zonneschijn

Gelukkig hield ik toch de moed erin, ik was toch altijd al het zonnetje in huis? Tijdens de behandelingen straalde dat zonnetje wat minder, maar nu gloeit het heviger dan vroeger. Helaas ben ik nog wel erg bang om te hervallen, maar dat zullen de meeste ex-borstkankerpatiënten ook wel voelen. Voor een buitenstaander is het makkelijk om te zeggen dat “je zorgen maken geen zin heeft”. Maar als je eenmaal hebt ervaren hoe fragiel het leven eigenlijk is, is dat makkelijker gezegd dan gedaan.

Ik probeer nu zo gezond mogelijk te leven. Als ik zou hervallen, dan weet ik dat ik me niet schuldig hoef te voelen omdat ik alles wat er in mijn macht lag om gezond te blijven, heb geprobeerd. Het klinkt cliché maar hoe ellendig je traject er ook uitziet, er is altijd licht aan het einde van de tunnel. Daarom probeer ik er iedere dag een feestje van te maken, omdat ik aan den lijve ondervonden heb dat je leven plots een andere wending kan krijgen. Ik wil me focussen op de toekomst en hoop dat ik, net zoals in de sprookjes, nog lang en gelukkig zal leven.

* Voetnoot: Borstkanker komt voornamelijk voor bij vrouwen tussen 50 en 65, maar het kan je op elke leeftijd treffen. Daarom is het belangrijk je borsten goed te kennen en de 9 alarmsignalen te herkennen die kunnen wijzen op borstkanker.