Woensdag, 29 juni 2016. Het was een zonnige dag, maar in mijn hoofd zaten er een paar grijze wolken. Ik had immers al een tijdje last van een gezwel net onder mijn oksel. Een paar dagen eerder had mijn huisarts me toch de raad gegeven om een mammografie en echografie te laten nemen. Om 11 uur volgde een donderslag bij heldere hemel: het gezwel bleek kwaadaardig te zijn.

En daar sta je dan als schooldirecteur, net voor de grote vakantie, nog zoveel te doen en vooral, diezelfde avond zou ik nog moeten speechen tijdens het afscheidsfeest voor de laatstejaars. Ik heb die avond mijn speech gegeven. Er zijn zoals elk jaar traantjes gevloeid, want ik neem nu eenmaal niet graag afscheid van mijn leerlingen, maar dat jaar waren mijn tranen toch iets intenser. Het waren vooral tranen uit angst voor wat komen zou.

Ik heb het schooljaar een week eerder afgesloten om alle onderzoeken te ondergaan. De vakantie was begonnen en ik liep van de ene ziekenhuisafdeling naar de andere. Uiteindelijk ben ik halverwege juli geopereerd en een maand later was ik terug aan het werk. Na een paar dagen twijfel had men toch beslist om mij enkel radiotherapie te laten ondergaan en geen chemo toe te dienen. De radiotherapie zou pas op 3 september starten, dus ik kon het nieuwe schooljaar voorbereiden en mijn vervangster wat wegwijs maken.

Ik kreeg steun van mijn partner, mijn ouders maar ook vooral van mijn team, mijn collega’s, de medewerkers van de scholengroep, elk op hun eigen manier zorgden zij ervoor dat ik het werk “aankon”. Maar ik had pijn en mijn lichaam protesteerde. 1 september was de eerste schooldag, maar voor mij de laatste werkdag, geen dag te vroeg, ik was op…

Uiteindelijk heb ik 4 maanden voltijds ziekteverlof opgenomen, 2 maanden voor de bijna dagelijkse radiotherapie en dan nog 2 maanden om te herstellen, want ik was toch wel ernstig verbrand na de bestraling en kon amper mijn linkerarm heffen om maar over mijn vermoeidheid te zwijgen.

In januari 2017 ben ik halftijds teruggekeerd. Een bewuste keuze, ik wilde terug aan het werk, mijn gedachten wat verzetten. Als je thuis zit, dan pieker je immers meer. Door opnieuw te gaan werken stapte ik eventjes uit mijn “kankerverhaal”.

Als schooldirecteur zit je vaak tussen de kinderen en het waren ook zij die eventjes mijn zorgen deden vergeten, een praatje maken met je collega’s, samen dingen bespreken, opnieuw iets organiseren, verantwoordelijkheid nemen, zaken uitwerken, enz. Ik had dat echt nodig.

Maar het was niet evident, want ook al zat het hoofd vol met ideeën, het lichaam wilde niet altijd mee. Na elke werkdag kwam ik doodmoe thuis. Avondvergaderingen waren de hel voor mij en ik had 1 week nodig om te recupereren. Niet alleen de vermoeidheid speelde mij parten, maar ik kon mij ook niet zo goed meer concentreren. Vroeger kon ik goed “multitasken”, nu moet ik echt mijn focus leggen op 1 iets, anders komt het niet goed. En ik vergeet ook heel wat! Als ik het niet opschrijf, dan ben ik het kwijt…

Gelukkig heb ik een aantal collega’s die ik kan vertrouwen en waar ik altijd op kan rekenen, zodat ik mijn functie toch naar behoren kan uitvoeren.

Intussen zijn we bijna twee jaar ver. Na 6 maanden deeltijds te hebben gewerkt, ben ik in augustus 2017 terug voltijds aan het werk gegaan. De vermoeidheid is afgezwakt, maar ik voel toch dat ik niet meer dezelfde ben. Ik moet vaker rusten en kan minder werk verzetten. Door de medicatie heb ik ook vaak last van gewrichtspijnen, als ik meer dan een uur aan mijn bureau heb gezeten, dan geraak ik amper recht.

Ik zit nu ook in mijn menopauze en heb dagelijks last van opvliegers, maar iedereen is het gewoon om mij met mijn onafscheidelijk waaiertje te zien rondlopen.

Ik ben niet meer dezelfde en dat moet ik leren aanvaarden. Maar ik weet dat ik mij ook gelukkig mag prijzen dat ik al bij al toch vroeg terug aan het werk kon. Dat ik de mogelijkheid kreeg een bijzonder verlofstelsel te nemen, dat zowel de algemene directeur als de coördinerende directeur van de scholengroep achter mijn beslissing stonden en mij alle tijd hebben gegeven om rustig terug te kunnen starten. Mijn job is niet te onderschatten, maar het is een mooie job. De vriendschap van mijn team en de liefde van de kinderen: ook zij waren een belangrijk onderdeel in mijn herstel.

Muriel J