"De borstkanker van mijn zus heeft ons dichter bij elkaar gebracht." – Elise Bex

Veronique, de zeven jaar jongere zus van Elise, werd op haar 36ste met borstkanker geconfronteerd. ‘Die diagnose moest even doordringen,’ vertelt Elise over die tijd. Toch sprong ze haar zus zonder aarzelen bij. ‘Ik had toen nog twee kinderen in huis en een voltijds job, maar dat vormde geen obstakel. Ik ging iedere dag langs bij mijn zus, die zelf alleenstaand is.’ En bijspringen doet Elise nog steeds. ‘We zijn ondertussen 11 jaar verder, mijn kinderen zijn het huis uit en ik heb zelfs vier kleinkinderen, maar die kroost moet wijken op de dagen dat Veronique naar het ziekenhuis moet voor haar nabehandeling, één dag om de vijf, zes weken. En daar houdt iedereen rekening mee. Veronique neemt op die dagen ‘s ochtends de trein naar het ziekenhuis en ik ga haar na mijn werk met de auto oppikken. Soms is ze misselijk van het infuus en dan vergezel ik haar naar huis.’

Elise steunt haar zus onvoorwaardelijk en ze stelt zich daar ook helemaal geen vragen bij. Integendeel. ‘Zo lang je niets aan de hand hebt, heb je nergens tijd voor,’ filosofeert ze, ‘maar gebeurt er wel iets, dan kost het geen moeite om de zorg op te nemen.’ Of dat voor iedereen opgaat, is zeer de vraag, maar voor deze dame is het alvast geen punt. Veronique boft met zo’n kordate, lieve toeverlaat als haar zus Elise. ‘Ik merk meteen als er iets op haar lever ligt, en dan ben ik haar klankbord,’ vervolgt ze. De borstkanker heeft de zussen onmiskenbaar dichter bij elkaar gebracht. ‘Ze zou dat ook voor mij doen,” besluit Elise, ‘Daar twijfel ik niet aan.’

"Ik geloof dat we er voor anderen moeten zijn." – Corise Sjak-Shie

Corise leerde Santoecha Rangai kennen in 2006 tijdens hun lerarenopleiding en daarna hielden ze contact. Toen Santoecha enkele jaren later borstkanker kreeg, besloot Corise spontaan om er voor haar te zijn. “Ik ben op korte tijd enkele familieleden verloren door kanker, waaronder mijn schoonmoeder. Bij haar ging het zo snel, dat ik na haar overlijden met een schuldgevoel worstelde, omdat ik te weinig bij haar was geweest. Toen Santoecha meldde dat ze borstkanker had, heb ik haar meteen laten weten dat ik ervoor haar zou zijn, ik woonde toen nog in Nederland (sinds 2017 woon ik in Curaçao). Ik ben leerkracht biologie en heb veel gelezen over kanker, voeding en alternatieve manieren om jezelf sterker te maken.”

Corise bood al haar kennis aan Santoecha aan zonder ooit iets op te dringen. “Iedereen wil altijd maar adviseren, en dat wilde ik net niet. Ik vroeg steeds vooraf of ze interesse had en gaf aan dat ze zelf op onderzoek moest uitgaan.” Santoecha schrijft hoe Corise haar leerde om vooral positief te blijven en niet te vechten. “Dat vrolijk positieve heb ik van mijn moeder,” lacht Corise, “Altijd maar klagen, brengt ons toch nergens. Er is vriendelijkheid nodig in de wereld, en oplossingsgerichtheid. Als je positief bent, voel je je gelukkiger, ook als je in een ongelukkige situatie verkeert. Het is belangrijk om in het moment te leven en te focussen op het nu.” Die levenswijsheid kon Corise overbrengen op haar vriendin en dat heeft hun vriendschap veel sterker gemaakt. “Ik geloof dat we er voor anderen moeten zijn, zoals wij zouden willen dat anderen er voor ons zijn,” klinkt het overtuigd.