“Juni 2016. Mijn kinderen Andreas en Axelle waren respectievelijk 13 en 9 jaar oud wanneer ik getroffen werd door borstkanker. Wanneer je deze diagnose krijgt, gaat er heel wat door je hoofd. Je hebt zoveel vragen en je zit met een zekere angst. Wat mij vooral bezighield is: hoe vertel ik dit aan mijn ouders en mijn kinderen? Je wilt je dierbaren beschermen, maar je kan ook geen informatie achterhouden voor hen. Op het moment van de diagnose weet je ook nog niet welk pad je gaat bewandelen. Hoe erg is het? Welk traject staat mij te wachten? Hoe zal mijn lichaam reageren? Welke therapie zal ik moeten volgen? Hoe vertel ik in godsnaam aan mijn kinderen dat mama ziek is?”

Herinneren jullie nog het moment dat ik jullie vertelde dat het niet zo goed met mij ging?

Andreas: “Ik herinner me dat het mooi weer was en het schooljaar ten einde liep. Ik had geen examens meer, dus ik was in opperbeste stemming.”

Axelle: “Heel vaag, je zag er ernstig uit, maar toch vertelde je ons dit zeer ‘luchtig’. Ik was nog klein, ik besefte echt niet wat er precies aan de hand was.”

Andreas: “Ik had wel door dat het ernstig was, maar ik durfde precies niet te veel vragen stellen. Je had een paar maanden eerder een klein gezwel aan je oog laten verwijderen en nu vertelde je dat je een gezwel in je borst had en dat dit ook verwijderd moest worden.”

Welk gevoel ging er door jullie heen?

Andreas: “Om eerlijk te zijn? Ik had het gevoel dat het wel goed ging komen. Het gezwel aan jouw oog was in één uur opgelost, dus ik dacht: dit zal wel ongeveer hetzelfde zijn zeker? Je toonde weinig emotie toen je ons de boodschap gaf. Je huilde niet. Je benadrukte dat je veel vertrouwen had in de dokter en men er alles aan deed om jou te helpen.”

Axelle: “Ik dacht er echt niet bij na, je vertelde dit heel gewoon, niets aan jou verraadde dat je met heel veel vragen en angsten zat. Achteraf bleek dat je dit bewust deed om ons te sparen, dus daar ben je echt goed in gelukt.”

Kort nadien vertrokken jullie voor een week naar jullie papa, hij was ook op de hoogte en ik had hem gevraagd om jullie te ondersteunen indien nodig.

Andreas: “Maar dat was echt niet nodig, we hebben er niet over gepraat. Papa had gewoon gezegd dat het wel goed zou komen. Ik wist wel dat je die week elke dag naar het ziekenhuis moest en we belden regelmatig, maar je zei telkens dat alles goed verliep.”

Axelle: “Toen we terug bij jou waren, vertrokken we kort nadien op reis en ik weet dat de koffers nog niet klaar stonden. Dat vond ik vreemd, want normaal gezien wordt elke reis tot in de puntjes voorbereid, weken op voorhand.”

Andreas: “Alle onderzoeken waren achter de rug en je had gesmeekt om de operatie nog een week uit te stellen omdat het echt belangrijk was om nog even op reis te gaan. Omdat het maar voor één week en niet te ver was, kreeg je toestemming. Ik weet nog hoe blij je was.”

Axelle: “Het klinkt raar, maar het was een fijne reis, jij deed echt je best om je te ontspannen en niet te veel te piekeren. Ik herinner mij nog toen je aan het zwembad zat, dat je ene arm volledig onder de blauwe plekken zat. ‘De mensen zullen denken dat ik mishandeld word’, zei je dan.”

Maar eenmaal thuis was het ‘back to reality’. Ik moest geopereerd worden en dan was het bang afwachten welke therapie mij te wachten stond.

Andreas: “Wij waren terug bij papa toen je geopereerd moest worden, dus dat stuk hebben we ook niet bewust meegemaakt. Alle bezoekjes aan het ziekenhuis, de controles, de opname zelf, je zorgde er telkens voor dat dit in ‘de papa-week' viel.”

Axelle: “Je had wel pijn toen we terug thuis waren, je kon zelf geen T-shirt of kleedje aan doen. Je kon amper jouw arm bewegen. Ik moest je heel voorzichtig knuffelen.”

Andreas: “De bloemen, de kaartjes bij ons thuis deden mij wel beseffen dat het toch over iets ernstig ging en toch zweeg ik erover. Achteraf denk ik dat dat mijn manier was om alles wat te verwerken. Als er niet over gepraat wordt, dan is het er niet. De manier hoe jij er mee omging, stelde mij ook gerust.”

De zomer passeerde, jullie gingen terug naar school, maar ik bleef thuis. Ik had het geluk dat chemotherapie niet nodig was, maar radiotherapie wel. Hoe hebben jullie die periode ervaren?

Andreas: “Dat vond ik vreemd. Jij bleef thuis, maar aan je uiterlijk zag je niets. Je zag er niet ziek uit en toch moest je elke dag naar het ziekenhuis. Ik begreep dat niet goed. De operatie was geslaagd, er waren geen uitzaaiingen en toch moest je thuisblijven. Ik weet dat je het daar moeilijk mee had, je wou gaan werken.”

Axelle: “Maar na een tijdje zag je er echt wel moe uit! Je probeerde van thuis uit wat te werken, maar hoe meer de weken verstreken, hoe moeilijker je het had.”

Andreas: “Ik besef dat het voor ons makkelijker was om ermee om te gaan. Jij kreeg geen chemo en je hebt nooit jouw haar verloren. De buitenwereld zag niet dat jij ziek was, niemand stelde vragen. We werden er niet zo hard mee geconfronteerd. Ik denk dat het voor kinderen wiens mama een zware chemotherapie moet ondergaan, veel moeilijker is.”

Heb je tips voor ouders die een dergelijke boodschap moeten geven?

Andreas: “Het is wel goed om eerlijk te zijn tegenover de kinderen en de ziekte niet te minimaliseren, maar kinderen hoeven niet alles te weten. Het is ook handig om aan iemand buiten het gezin te vragen om er ‘te zijn’ voor de kinderen. Soms durf je gewoon bepaalde zaken niet vragen en dan is het handig als iemand anders de antwoorden geeft.”

Geschreven door Muriël Julet